Νόμος και ευθύνη για τους εκπαιδευτικούς

Δημοσιοποιήθηκαν ονόματα εκπαιδευτικών που απολύονται

1. Υπάρχει νόμος που να ορίζει ότι εκπαιδευτικοί τίθενται σε διαθεσιμότητα;
2. Υπάρχει νόμος που να ορίζει ότι δημοσιοποιούνται τα ονόματά τους;
3. Υπάρχει νόμος που να ορίζει ότι αυτά τα ονόματα πρέπει να σταλούν στην τρόικα, δηλαδή σε υπαλλήλους των... αφεντικών μας;

Φυσικά και όχι.
Η νύχτα των προγραφών των εκπαιδευτικών άρχισε μετά τις 9 το βράδυ της Παρασκευής 12 Ιουλίου 2013 (το γράφω για να μείνει).
Η νύχτα κατά την οποία η λίστα του Αρβανιτόπουλου ούτε κατά διάνοια έχει σχέση με τη λίστα του Σίντλερ.
Η νύχτα κατά την οποία 2.500 οικογένειες (άρα, το λιγότερο 7.500 άνθρωποι) κατανόησαν ότι η ψήφος στη συγκυβέρνηση με την ελπίδα να μείνουμε στο ευρώ, θα άγγιζε πρώτους, αυτούς ακριβώς που στήριξαν κοινωνικώς τη συγκυβέρνηση (βάσει αποτελεσμάτων εκλογών για το συνέδριο της ΟΛΜΕ και για ΔΣ διαφόρων ΕΛΜΕ. Φυσικά, πρόκειται για λογική ακροβασία το παραπάνω, αφού δεν μπορεί να αποδειχθεί ότι ένας υπό απόλυση, ψήφισε ΔΑΚΕ πριν λίγες ημέρες. Οι πιθανότητες, όμως, είναι ισχυρές).

Κι όμως!
Το είχαν πει ότι θα γινόταν έτσι. Οσα ΘΑ ψηφιστούν (σιγά μην εμφανιστεί κανείς διαφωνών από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) ήταν απαιτήσεις της τρόικας και είχαν δημοσιοποιηθεί, όχι μόνο από τους ίδιους, αλλά και από την αντιπολίτευση. Δεν μπορεί κανείς να μην άκουσε τίποτε!
Κι όμως, δεν άκουσε!
Εκλεισαν οι πολλοί τα αφτιά τους στις Σειρήνες των αριστερών, κομμουνιστών και λοιπών, που θέλουν απλώς να φέρουν στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ… γενικώς.
Δεν μετείχαν σε συνελεύσεις, ψήφισαν ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ, δεν πήγαιναν σε πορείες, κατηγορούσαν τους άλλους δημοσίους υπαλλήλους που μπήκαν με μέσον κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.
Τώρα, ήρθε η ώρα της προσωπικής ευθύνης. Ηρθε η ώρα να αλλάξουν ρότα. Να φύγουν από το βυθιζόμενο καράβι της υποταγής σε πλαστά διλήμματα αφεντών της χώρας και υποτελών τους. Να δείξουν ότι η παράνομη απόφαση δεν πρέπει να υλοποιηθεί. Να πάνε από Δευτέρα στις συνελεύσεις. Να ακούσουν, να μιλήσουν, να αγανακτήσουν (και με τον εαυτό τους ορισμένοι). Να βρίσουν, να φωνάξουν, να τα ρίξουν όλα στο κακό κράτος, να επικαλεστούν ακόμη και τη… ΧΑ που θα δείρει τους κακούς πολιτικούς. Αλλά να πάνε. Και μετά, να πάνε και στην πορεία. Και να μείνουν έξω από τις Διευθύνσεις Δευτεροβάθμιας. Και να πάνε στην πορεία και την άλλη μέρα. Και να καλέσουν τους γονείς, τα αδέρφια, τους συναδέλφους τους, τους γείτονες.
Οι 2.500 άνεργοι εκπαιδευτικοί, εκτός από βαρύτατο χτύπημα στη διαδικασία μόρφωσης (την όποια, δεν το εξετάζουμε τώρα αυτό) είναι 2.500 λιγότεροι καταναλωτές, άρα νέα μειωμένα έσοδα για την κυβέρνηση του Μνημονίου. Αρα, νέοι φόροι για όλους. Ο φαύλος κύκλος της γελοιότητας των επιχειρημάτων («θα βγούμε στις αγορές το 2011…» θα συνεχιστεί.
Αλλά πρέπει να συνεχιστεί και ο δρόμος της μοναδικής επιλογής: αγώνας. Παλιά λέξη, κρύα. Γραφική και ανήκουσα στην «ξύλινη γλώσσα». Οσο ξύλινη, όμως, είναι αυτή η γλώσσα, άλλο τόσο ατσάλινη είναι η σπάθα των απολύσεων.
Ο Γιάννης, η Φανή, η Γεωργία, ο Δημήτρης, δεν θα ανήκουν πλέον στο εκπαιδευτικό δυναμικό της χώρας. Δεν θα έχουν καν το δικαίωμα να βρουν δουλειά (εκτός κι αν η κυβέρνηση πιστεύει ότι θα βρουν!). Δεν θα μπορούν να πληρώσουν το δάνειο. Και αύριο, δεν θα μπορούν να ψωνίζουν Κυριακή απόγευμα από τα ανοιχτά εμπορικά…
Διότι η συνεχιζόμενη καταλήστευση της χώρας από ιμπεριαλιστικά κεφάλαια, δεν έχει τέλος.
Θα έχει, αν ένας άλλος νόμος επικρατήσει. Αυτός του αγώνα.
Ξύλινο, ε; Πόσο πραγματικό όμως!

Διαβάστε περισσότερα...

Η γραβάτα

Μόλις είχα φύγει από την εκκλησία, από την Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία, με το αντίδωρο ακόμη στο χέρι. Ηταν πολύ νόστιμο, γιατί ο παπα-Νικόλας φρόντισε να μου δώσει από το ζυμωτό, που ξέρει πόσο μου αρέσει. Ολο το πρωί, βέβαια, με ενοχλούσε λίγο η γράβατα, γιατί δεν την είχα δέσει καλά (α, είμαι παραδοσιακός εγώ, δεν αγοράζω από εκείνες με τον έτοιμο κόμπο). Ετσι, κατεβαίνοντας τα σκαλιά της περίκαλλης εκκλησίας μας (μεγάλη η Χάρη του Αγίου Βαλαντίου του θαυματουργού), σκέφτηκα το πιο απλό: να αξιοποιήσω τον χρόνο που είχα μέχρι να πάω στην καθιερωμένη τσιπουροποσία με τα παιδιά. Ετσι λέμε πάντα: τα παιδιά. Κι ας φτάσαμε ήδη τα 66.
Τέλος πάντων, να μην τα πολυλογώ, πήγα. Ψωνίζω από συγκεκριμένο μαγαζί, σαράντα χρόνια τώρα. Θυμάμαι, ήταν σε ένα στενάκι δίπλα από την πλατεία, αλλά με τον καιρό, τα κατάφερε και άνοιξε ένα μεγαλύτερο, ακριβώς πάνω στην πλατεία. Εμαθα ότι πάντρεψε και την κόρη του, με τον γιο ενός γιατρού. Καλά παιδιά. Και έχουν και περιουσία. Αφού πηραν σπίτι και στη θάλασσα.
Τέλος πάντων, να μην τα πολυλογώ, πήγα στον Γιώργη. Ε, Γιώργη τον λέμε πια, τόσα χρόνια, γνωριστήκαμε. Κανα δυο φορές, μου έστειλε και κάρτα στη γιορτή μου, ενώ κάποια Χριστούγεννα, μου είχε στείλει και ένα κρασί, με ετικέτα προσφοράς: δύο γραβάτες στην τιμή της μίας. Ηξερε τι έκανε, καλός έμπορος. Γιατί εγώ, τις αγαπάω τις γραβάες. Τριάντα επτά έχω. Να τις ξεχωρίζω. Διότι, πώς να το κάνουμε; Δεν μπορείς να πας σε κάθε γάμο με ην ίδια γραβάτα. Ούτε στην εκκλησία- ειδικά εκεί! - κάθε Κυριακή με το ίδιο χρώμα. Αλλάζοντας κοστούμι, αλλάζεις και τη γραβάτα. Απλά πράγματα.
Τέλος πάντων, να μην τα πολυλογώ, μπαίνω στο μαγαζί.
- Γεια σου Γιώργη
- Γεια σου και σένα. Χρόνια Πολλά (Κυριακή της Ορθοδοξίας γαρ. Και ήξερε ο Γιώργης να με κάνει να αισθάνομαι άνετα)
- Μια γραβάτα θέλω
- Μα, εμείς τι είμαστε εδώ; Να μην σε εξυπηρετήσουμε; Να μη δώσουμε στον καλύτερο πελάτη μας, την καλύτερη γραβάτα, στην καλύτερη τιμή;
- Εντάξει Γιώργη, άσε τις γαλιφιές, μια απλή θέλω. Εχουμε τα τσίπουρα μετά και δεν θέλω να με σφίγγει, ούτε να κάνω εντύπωση. Και σε ποιον να κάνω εντύπωση; Μήπως θα γυρίσει εμένα να με κοιτάξει καμία;
- Μα, μη λες τέτοια! Νεότατος είσαι!
- Εεε, άστα αυτά, πέρασε εμένα ο καιρός μου...
- Καλά, εντάξει, δεν σε τσιγκλάω. Για πες, τι χρώμα θες;
- Μια μαύρη, μια κλασική.
- Σούλαααααα. Σούλαααααα


(Πω πω μια Σούλα!!!! Ντροπή! Είναι και Κυριακή της Ορθοδοξίας!)
Αυτή τη Σούλα, πρώτη φορά την έβλεπα. Αφράτη, τσαχπίνα και ευγενική
- Καλημέρα σας, πώς είμαστε σήμερα;
- Καλημέρα σας. Μια χαρά. Χρόνια πολλά
- Είναι καμιά γιορτή και δεν το ξέρω;
- Κυριακή της Ορθοδοξίας!!! Δεν το θυμάστε;
- Από πού να το θυμάμαι;
- Από την εκκλησία και τα θρησκευτικά και την παράδοσή μας.
- Δεν πάω εκκλησία!
- Α, με συγχωρείτε, ο κόσμος μας είναι φτιαγμένος για τα μεγάλα και τα ωραία.
- Δηλαδή;
- Η πίστη σώζει
- Ποιον;
- Ολους μας!!!
- Από τι;
- Μα, από την αμαρτία!
- Δεν υπάρχει αμαρτία, υπάρχει καλό και κακό
- Μα, τι λέτε τώρα! Τόσοι Αγιοι Πατέρες, η Εκκλησία μας, η παράδοσή μας, το βεβαιώνουν!
- Ποιο;
- Οτι υπάρχει αμαρτία!
- Πού;
- Παντού!
- Εγώ, τώρα που δουλεύω εδώ, Κυριακή πρωί, με το παιδί στη μάνα μου, χωρισμένη, με 320 ευρώ χωρίς ασφάλιση, αμαρτάνω;
- ...............
- Κι αν δεν αμαρτάνω εγώ, αμαρτάνει το αφεντικό μου;
- Εεε, όχι δεν αμαρτάνει
- Γιατί; Αφού είναι Κυριακή, μέρα του Θεού, που θα λέγατε κι εσείς
(Γάτα η Σούλα)
- Δεν ξέρω, αλλά το λέει ο νόμος
- Ποιος νόμος;
- Αυτός της κυβέρνησης
- Οτι;
- Οτι μπορούν να είναι ανοιχτά τα μαγαζιά τις Κυριακές
- 320 ευρώ, χωρίς ασφάλιση...
- Ναι, εντάξει, καταλαβαίνω
- Οχι, δεν καταλαβαίνετε!!! ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ! Ηρθα εδώ για να έχω μια δουλειά, μπας και μπαλώσω καμιά τρύπα. Με απέλυσαν από το εργοστάσιο των ζυμαρικών, γιατί ο τύπος πήγε τα πάντα στη Βουλγαρία, για να κερδίζει περισσότερα. Αλλά τη βίλα την έφτιαξε
- Με τη δουλειά του!
- Εγώ δούλευα. Αυτός έδινε εντολές
- Αυτός είναι εργοστασιάρχης
- Με τη δική μου πλάτη και τα δικά μου χέρια. Για δείτε εδώ το πόδι μου. Οχι, δείτε, σας παρακαλώ. Εδώ, κάτω από το γόνατο
- Σας παρακαλώ, είναι Κυριακή...
- ΔΕΙΤΕ!
Είδα. Ενα βαθούλωμα
- Πώς το πάθατε;
- Οταν κουβαλούσα κάτι κουτιά για τη συσκευασία, παραπάτησα, γλίστρησα, έπεσα πάνω σε έναν μοχλό της μηχανής διαλογής και μου τρύπησε το πόδι
- Λυπάμαι...
- Εγώ να δείτε!
Μεσολαβούν είκοσι δευτερόλεπτα αμηχανίας, από αυτά που δεν θέλεις να ζεις, ακριβώς γιατί σου δείχνουν ότι δεν ζεις.
- Σούλα, δεν εξυπηρετείς τον κύριο;
- Τον εξυπηρετώ
- Αργείς
- Δουλεύω
- Αργείς
- Δεν αργώ!
- Μη μου σηκώνεις εμένα τη φωνή!
- Εγώ: Γιώργη, μη φωνάζεις στο κορίτσι
- Ασε με σε παρακαλώ!Είκοσι μέρες εδώ, όλο απαιτήσεις. Θέλει, λέει, ασφάλιση! Τι ασφάλιση κορίτσι μου; Εδώ δεν έχουμε να πληρώσουμε το ρεύμα, μου θες και ασφάλιση;
- Να κλείνατε τα μαγαζιά όταν σας καλούσε ο Σύλλογος
- Δεν γίνεται. Και δεν θα μου πεις εσύ τι θα κάνω. Εξάλλου, αν δεν ανοίξω μια μέρα, θα μου φάει τη δουλειά το νέο mall.
- Την έχεις χάσει ήδη τη δουλειά. Γι' αυτό μου δίνεις 320 ευρώ
- Σούλα!!
- Τι; Ψέματα λέω;
- Δεν λες κι ευχαριστώ, που έχεις ένα κομμάτι ψωμί! Εμ βέβαια, έτσι είστε εσείς οι νέοι: μπαίνετε σε ένα μαγαζί και θέλετε να μας κάνετε πλύση εγκεφάλου. Μπορεί να είσαι και αριστερή!
- Πλύση εγκεφάλου, σας κάνει όποιος λέει ότι, αν ανοίξετε Κυριακή, θα βγάλετε κι άλλα λεφτά. Οτι θα προσλάβετε κόσμο. Οτι θα πέσουν οι τιμές. Οτι θα έρθει η ανάπτυξη.
- Σούλα! Πρόσεξε τι λες!
- Γιατί; Θα με απολύσεις;
- Μπορεί
- Ε, διώξε με, να πάρω ταμείο ανεργίας κι εγώ
- Σούλα!
- Αει παράτα μας
..........................................................
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα, πόσο θόρυβο κάνει η πόρτα του μαγαζιού του Γιώργη. Νόμιζα ότι, επειδή είναι από τις ασφαλείας, θα έκλεινε σιγά σιγά. Ούτε ήθελα να φύγει έτσι η Σούλα. Κρίμα. Αλλά και πάλι, γιατί εκνευρίστηκε; Καλά τα λέει ο Γιώργης. Δουλειά είχε. Λίγα λεφτουδάκια, δεν λέω, αλλά κάτι ειναι κι αυτό. Με τον καιρό, όλα θα πήγαιναν καλύτερα. Αισιοδοξία χρειαζόταν. Και πίστη στον Θεό. Ολα τα άλλα, θα έρχονταν.

* Αφορμή στάθηκε το εξής δημοσίευμα

** Ο Αγιος Βαλάντιος είναι δανεισμένο από το θεατρικό του Δημ. Ψαθά, "Εταιρεία Θαυμάτων"

Διαβάστε περισσότερα...

"Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι"

Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι
είσαστε χαμένοι.
Φίλος σας είναι η αλλαγή
η αντίφαση είναι σύμμαχός σας.
Από το Τίποτα
πρέπει κάτι να κάνετε, μα οι δυνατοί
πρέπει να γίνουνε τίποτα.
Αυτό που έχετε, απαρνηθείτε το και πάρτε
αυτό που σας αρνιούνται.

Μπέρτολτ Μπρεχτ 1936
* Η φωτό είναι από το ZooProject στην Τυνησία το 2011

Ο Μπρεχτ, για άλλη μια φορά, με λίγες λέξεις, καρφωμένες, επιλεγμένες και εύστοχα κατανεμημένες, προείπε το διαχρονικό μήνυμα του Σαββοπούλειου στίχου: Ηρθε ο καιρός να αποφαίσεις, με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις Διαβάστε περισσότερα...

Μέχρι την παρέλαση

Στο ποδόσφαιρο, ένα βασικό στοίχημα και ορόσημο για τους νέους προπονητές - συνήθως τους αμφιλεγόμενους - είναι η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Είναι η περίοδος κατά την οποία οι προπονητές, με βάση την πίεση προέδρων, "ειδικών", οπαδών, φιλάθλων, ποδοσφαιριστών και δημοσιογράφων (εντάξει, ορισμένων, όχι όλων εκ των παραπάνω), αποφασίζουν ότι τα αποτελέσματα της ομάδας "δεν είναι αυτά που πρέπει". Οπότε, φταίει ο προπονητής, ο οποίος απολύεται με συνοπτικές διαδικασίες.
Στη χώρα μας, η νέα δικομματική κυβέρνηση ήδη έχει χάσει τον αέρα της φρέσκιας, της ανανεωτικής προσπάθειας, της αλλαγής. Ηδη, βαδίζει σε έναν μονόδρομο που έχει χαράξει η αστική τάξη της χώρας (όπως και όσο υφίσταται) και επιβάλλει όσα μέτρα τής επιβάλλουν. Οι απολύσεις των διαφόρων ειδικοτήτων δημοσίων υπαλλήλων αποτελούν την αιχμή του δόρατος των μέτρων που για άλλη μια φορά λαμβάνονται με τη διαδικασία του κατεπείγοντος στη Βουλή, για να δοθεί στη χώρα ένα τμήμα μιας κουτσουρεμένης δόσης, για να πληρωθούν τόκοι και χρεωλύσια ενός χρέους που δημιούργησαν όσοι δήθεν το πολεμούν.

Οι απολύσεις έχουν τον χαρακτήρα της Ιφιγένειας: όσοι απολυθούν, θυσία σε μια άκρως αμφισβητούμενη νεο-φιλελεύθερη πολιτική που έχει ιστορικά αποτύχει, σε όποιες χώρες έχει εφαρμοστεί, θα είναι οι καημένοι που θα δώσουν στους άλλους, στους μη απολυμένους, περιθώριο για να βγουν από την κρίση.
Οι επονομαζόμενες διαρθρωτικές αλλαγές θα συνεχιστούν, μέχρις ότου η επέλαση των ιδιωτών αφαιμάξει πολλά από τα δημόσια αγαθά. Οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, η παράδοση της αγοράς σε πολυεθνικές, ακολουθούν.
Αλλά, την ίδια ώρα, το χρέος δεν μειώνεται! Πώς γίνεται αυτό; Αφού οι θυσίες "πρέπει να πιάσουν τόπο". Αφού οι θυσίες "πιάνυν τόπο". Αφού η Ελλάδα βαδίζει "σε τροχιά ανάπτυξης.
Μήπως φταίει το σαθρό σύστημα της καπιταλιστικής κρίσης; Μήπως φταίει η ψεύτικη υπόσχεση για τη μείωση του χρέους; Μήπως φταίει η μη ορθολογική διαδικασία αποπληρωμής, που σε ένα κανονικό καπιταλιστικό κράτος, θα γινόταν... κανονικά; Μήπως φταίει ακριβώς όλο το σύστημα; Πώς γίνεται να παίρνεις δάνειο για να πληρώσεις δανεικά, αλλά αυτά να μη μειώνονται; Απλή λογική: ο δανειστής σου, δεν θέλει ποτέ να σε χάσει από πελάτη. Ετσι, εφευρίσκει τρόπους να αυξάνει το χρέος σου.
Επομένως;
Επομένως, δεν υπάρχει σωτηρία. Δεν πρόκειται ποτέ να εξαλειφθεί, ή έστω να μειωθεί, το χρέος. Σε μια καπιταλιστική χώρα, της εξάρτησης και της υποταγής, είναι αδύνατον να αφεθεί ελεύθερος τέτοιος καλός πελάτης. Που, όχι μόνο πληρώνει, όχι μόνο εξυπηρετεί δικές σου εταιρίες (πετρέλαια π.χ.), αλλά αγοράζει και όπλα από σένα... αυξάνοντας το χρέος!
Ετσι κάπως, φτάνουν οι ομάδες στην παρέλαση. Διαλυμένες, χωρίς καλά αποτελέσματα, χωρίς ηθικό, χωρίς ελπίδα, με τον υποβιβασμό να φαντάζει πιθανότητα. Κι επειδή η Ελλάδα έχει ήδη υποβιβαστεί, υπάρχουν άλλες λύσεις: η απόλυση των προπονητών.
Διαβάστε περισσότερα...

Όταν

Όταν
Όταν ακούω να μιλάν για τον καιρό
όταν ακούω να μιλάνε για τον πόλεμο
όταν ακούω σήμερα το Αιγαίο να γίνεται ποίηση
να πλημμυρίζει τα σαλόνια
όταν ακούω να υποψιάζονται τις ιδέες μου
να τις ταχτοποιούν σε μια θυρίδα
όταν ακούω σένα να μιλάς εγώ πάντα σωπαίνω.
Όταν ακούω κάποτε στα βέβαια αυτιά μου
ήχους παράξενους ψίθυρους μακρινούς
όταν ακούω σάλπιγγες και θούρια
λόγους ατέλειωτους ύμνους και κρότους
όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία
για νόμους ευαγγέλια για μια ζωή με τάξη
όταν ακούω να γελούν
όταν ακούω πάλι να μιλούν εγώ πάντα σωπαίνω.
Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη
κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες
κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή
θ' ανοίξω το στόμα μου
θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράχτες
στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια
οι νέοι έξαλλοι θ' ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους
ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία.

Πάλι σας δίνω όραμα.


Μιχάλης Κατσαρός
κατά Σαδδουκκαίων

Διαβάστε περισσότερα...

Κλικ... στη ζωή της πόλης

Πόσες φορές λέμε «να είχα μια φωτογραφική μηχανή τώρα…», όταν βλέπουμε κάτι αξιοπρόσεκτο, αξιοπερίεργο, ρομαντικό, βίαιο, σημαντικό, ειδησεογραφικό, «ζωγραφικό», όμορφο, άσχημο, αξιομνημόνευτο; Αλλά, συνήθως, δεν έχουμε μαζί μας τη φωτογραφική μηχανή;
Αυτή τη σκέψη «εκμεταλλεύτηκαν» οι της Φωτογραφικής Ομάδας Τρικάλων και την «προώθησαν» στα νέα μέλη, τα οποία αποτύπωσαν με τον δικό τους φακό εικόνες με τον γενικό τίτλο «Η ζωή στην πόλη».
Περιτριγύριζαν, λοιπόν, τα νέα μέλη της Ομάδας,

τα Τρίκαλα και αποτύπωναν ό,τι ένιωθαν ότι θα ανταποκρινόταν στον σχεδιασμό της ομάδας, μετά και τα μαθήματα «αρχαρίων» που παρακολούθησαν. Κι έτσι, εκθέτουν αυτές τις φωτογραφίες – της ψυχής τους, ουσιαστικά, συνδεόμενες με την πόλη, όπως αυτοί τις όρισαν – στον μύλο Ματσόπουλου. Τα εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν την περασμένη Πέμπτη, παρόντος και του Τ. Κατσιάνη, του υπευθύνου του Δημοτικού Θεάτρου. Οι 14 συμπολίτες και συμπολίτισσες που μας δείχνουν μια άλλη πόλη, μας παροτρύνουν να την ξαναγνωρίσουμε και να την ξαναδούμε διαφορετικά, είναι, αλφαβητικώς, οι: Βράκα Ιωάννα, Καναβός Βασίλης, Κουβελάς Γιώργος, Κυριαζή Μαρία, Κωνσταντάκου Αλεξία, Μίτση Εμέλα-Μαρία, Μπλαντζώνη Εύη, Νικητοπούλου Μαρία, Πελεκάνης Ανδρέας, Πούλιος Γιώργος, Ράγγου Νάνσυ, Τζέγκα Αντιγόνη, Τζιατζιάς Στέφανος, Χονδρός Βασίλης.
Η Έκθεση πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Κέντρο Έρευνας - Μουσείο Τσιτσάνη, υπό την αιγίδα του Δήμου Τρικκαίων και φιλοξενείται στον ισόγειο χώρο του Μύλου Ματσόπουλου.
Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι και την ερχόμενη Πέμπτη 4 Ιουλίου. Μπορείτε να την επισκέπτεστε καθημερινά, από τις 7 το απόγευμα μέχρι τις 10 το βράδυ, με δωρεάν, φυσικά, είσοδο.
Θανάσης Μιχαλάκης

Διαβάστε περισσότερα...