Μέχρι την παρέλαση

Στο ποδόσφαιρο, ένα βασικό στοίχημα και ορόσημο για τους νέους προπονητές - συνήθως τους αμφιλεγόμενους - είναι η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Είναι η περίοδος κατά την οποία οι προπονητές, με βάση την πίεση προέδρων, "ειδικών", οπαδών, φιλάθλων, ποδοσφαιριστών και δημοσιογράφων (εντάξει, ορισμένων, όχι όλων εκ των παραπάνω), αποφασίζουν ότι τα αποτελέσματα της ομάδας "δεν είναι αυτά που πρέπει". Οπότε, φταίει ο προπονητής, ο οποίος απολύεται με συνοπτικές διαδικασίες.
Στη χώρα μας, η νέα δικομματική κυβέρνηση ήδη έχει χάσει τον αέρα της φρέσκιας, της ανανεωτικής προσπάθειας, της αλλαγής. Ηδη, βαδίζει σε έναν μονόδρομο που έχει χαράξει η αστική τάξη της χώρας (όπως και όσο υφίσταται) και επιβάλλει όσα μέτρα τής επιβάλλουν. Οι απολύσεις των διαφόρων ειδικοτήτων δημοσίων υπαλλήλων αποτελούν την αιχμή του δόρατος των μέτρων που για άλλη μια φορά λαμβάνονται με τη διαδικασία του κατεπείγοντος στη Βουλή, για να δοθεί στη χώρα ένα τμήμα μιας κουτσουρεμένης δόσης, για να πληρωθούν τόκοι και χρεωλύσια ενός χρέους που δημιούργησαν όσοι δήθεν το πολεμούν.

Οι απολύσεις έχουν τον χαρακτήρα της Ιφιγένειας: όσοι απολυθούν, θυσία σε μια άκρως αμφισβητούμενη νεο-φιλελεύθερη πολιτική που έχει ιστορικά αποτύχει, σε όποιες χώρες έχει εφαρμοστεί, θα είναι οι καημένοι που θα δώσουν στους άλλους, στους μη απολυμένους, περιθώριο για να βγουν από την κρίση.
Οι επονομαζόμενες διαρθρωτικές αλλαγές θα συνεχιστούν, μέχρις ότου η επέλαση των ιδιωτών αφαιμάξει πολλά από τα δημόσια αγαθά. Οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, η παράδοση της αγοράς σε πολυεθνικές, ακολουθούν.
Αλλά, την ίδια ώρα, το χρέος δεν μειώνεται! Πώς γίνεται αυτό; Αφού οι θυσίες "πρέπει να πιάσουν τόπο". Αφού οι θυσίες "πιάνυν τόπο". Αφού η Ελλάδα βαδίζει "σε τροχιά ανάπτυξης.
Μήπως φταίει το σαθρό σύστημα της καπιταλιστικής κρίσης; Μήπως φταίει η ψεύτικη υπόσχεση για τη μείωση του χρέους; Μήπως φταίει η μη ορθολογική διαδικασία αποπληρωμής, που σε ένα κανονικό καπιταλιστικό κράτος, θα γινόταν... κανονικά; Μήπως φταίει ακριβώς όλο το σύστημα; Πώς γίνεται να παίρνεις δάνειο για να πληρώσεις δανεικά, αλλά αυτά να μη μειώνονται; Απλή λογική: ο δανειστής σου, δεν θέλει ποτέ να σε χάσει από πελάτη. Ετσι, εφευρίσκει τρόπους να αυξάνει το χρέος σου.
Επομένως;
Επομένως, δεν υπάρχει σωτηρία. Δεν πρόκειται ποτέ να εξαλειφθεί, ή έστω να μειωθεί, το χρέος. Σε μια καπιταλιστική χώρα, της εξάρτησης και της υποταγής, είναι αδύνατον να αφεθεί ελεύθερος τέτοιος καλός πελάτης. Που, όχι μόνο πληρώνει, όχι μόνο εξυπηρετεί δικές σου εταιρίες (πετρέλαια π.χ.), αλλά αγοράζει και όπλα από σένα... αυξάνοντας το χρέος!
Ετσι κάπως, φτάνουν οι ομάδες στην παρέλαση. Διαλυμένες, χωρίς καλά αποτελέσματα, χωρίς ηθικό, χωρίς ελπίδα, με τον υποβιβασμό να φαντάζει πιθανότητα. Κι επειδή η Ελλάδα έχει ήδη υποβιβαστεί, υπάρχουν άλλες λύσεις: η απόλυση των προπονητών.