Νόμος και ευθύνη για τους εκπαιδευτικούς

Δημοσιοποιήθηκαν ονόματα εκπαιδευτικών που απολύονται

1. Υπάρχει νόμος που να ορίζει ότι εκπαιδευτικοί τίθενται σε διαθεσιμότητα;
2. Υπάρχει νόμος που να ορίζει ότι δημοσιοποιούνται τα ονόματά τους;
3. Υπάρχει νόμος που να ορίζει ότι αυτά τα ονόματα πρέπει να σταλούν στην τρόικα, δηλαδή σε υπαλλήλους των... αφεντικών μας;

Φυσικά και όχι.
Η νύχτα των προγραφών των εκπαιδευτικών άρχισε μετά τις 9 το βράδυ της Παρασκευής 12 Ιουλίου 2013 (το γράφω για να μείνει).
Η νύχτα κατά την οποία η λίστα του Αρβανιτόπουλου ούτε κατά διάνοια έχει σχέση με τη λίστα του Σίντλερ.
Η νύχτα κατά την οποία 2.500 οικογένειες (άρα, το λιγότερο 7.500 άνθρωποι) κατανόησαν ότι η ψήφος στη συγκυβέρνηση με την ελπίδα να μείνουμε στο ευρώ, θα άγγιζε πρώτους, αυτούς ακριβώς που στήριξαν κοινωνικώς τη συγκυβέρνηση (βάσει αποτελεσμάτων εκλογών για το συνέδριο της ΟΛΜΕ και για ΔΣ διαφόρων ΕΛΜΕ. Φυσικά, πρόκειται για λογική ακροβασία το παραπάνω, αφού δεν μπορεί να αποδειχθεί ότι ένας υπό απόλυση, ψήφισε ΔΑΚΕ πριν λίγες ημέρες. Οι πιθανότητες, όμως, είναι ισχυρές).

Κι όμως!
Το είχαν πει ότι θα γινόταν έτσι. Οσα ΘΑ ψηφιστούν (σιγά μην εμφανιστεί κανείς διαφωνών από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) ήταν απαιτήσεις της τρόικας και είχαν δημοσιοποιηθεί, όχι μόνο από τους ίδιους, αλλά και από την αντιπολίτευση. Δεν μπορεί κανείς να μην άκουσε τίποτε!
Κι όμως, δεν άκουσε!
Εκλεισαν οι πολλοί τα αφτιά τους στις Σειρήνες των αριστερών, κομμουνιστών και λοιπών, που θέλουν απλώς να φέρουν στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ… γενικώς.
Δεν μετείχαν σε συνελεύσεις, ψήφισαν ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ, δεν πήγαιναν σε πορείες, κατηγορούσαν τους άλλους δημοσίους υπαλλήλους που μπήκαν με μέσον κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.
Τώρα, ήρθε η ώρα της προσωπικής ευθύνης. Ηρθε η ώρα να αλλάξουν ρότα. Να φύγουν από το βυθιζόμενο καράβι της υποταγής σε πλαστά διλήμματα αφεντών της χώρας και υποτελών τους. Να δείξουν ότι η παράνομη απόφαση δεν πρέπει να υλοποιηθεί. Να πάνε από Δευτέρα στις συνελεύσεις. Να ακούσουν, να μιλήσουν, να αγανακτήσουν (και με τον εαυτό τους ορισμένοι). Να βρίσουν, να φωνάξουν, να τα ρίξουν όλα στο κακό κράτος, να επικαλεστούν ακόμη και τη… ΧΑ που θα δείρει τους κακούς πολιτικούς. Αλλά να πάνε. Και μετά, να πάνε και στην πορεία. Και να μείνουν έξω από τις Διευθύνσεις Δευτεροβάθμιας. Και να πάνε στην πορεία και την άλλη μέρα. Και να καλέσουν τους γονείς, τα αδέρφια, τους συναδέλφους τους, τους γείτονες.
Οι 2.500 άνεργοι εκπαιδευτικοί, εκτός από βαρύτατο χτύπημα στη διαδικασία μόρφωσης (την όποια, δεν το εξετάζουμε τώρα αυτό) είναι 2.500 λιγότεροι καταναλωτές, άρα νέα μειωμένα έσοδα για την κυβέρνηση του Μνημονίου. Αρα, νέοι φόροι για όλους. Ο φαύλος κύκλος της γελοιότητας των επιχειρημάτων («θα βγούμε στις αγορές το 2011…» θα συνεχιστεί.
Αλλά πρέπει να συνεχιστεί και ο δρόμος της μοναδικής επιλογής: αγώνας. Παλιά λέξη, κρύα. Γραφική και ανήκουσα στην «ξύλινη γλώσσα». Οσο ξύλινη, όμως, είναι αυτή η γλώσσα, άλλο τόσο ατσάλινη είναι η σπάθα των απολύσεων.
Ο Γιάννης, η Φανή, η Γεωργία, ο Δημήτρης, δεν θα ανήκουν πλέον στο εκπαιδευτικό δυναμικό της χώρας. Δεν θα έχουν καν το δικαίωμα να βρουν δουλειά (εκτός κι αν η κυβέρνηση πιστεύει ότι θα βρουν!). Δεν θα μπορούν να πληρώσουν το δάνειο. Και αύριο, δεν θα μπορούν να ψωνίζουν Κυριακή απόγευμα από τα ανοιχτά εμπορικά…
Διότι η συνεχιζόμενη καταλήστευση της χώρας από ιμπεριαλιστικά κεφάλαια, δεν έχει τέλος.
Θα έχει, αν ένας άλλος νόμος επικρατήσει. Αυτός του αγώνα.
Ξύλινο, ε; Πόσο πραγματικό όμως!