Μια τυπική διαδικασία ενσωμάτωσης και αποδοχής απόψεων που κυκλοφορούν ευρέως στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια. Απόψεις που προωθήθηκαν εντέχνως, συνεχώς κι αδιαλείπτως από όλον τον εσμό δημοσιογράφων, πολιτικών και των φερεφώνων αυτών. Απόψεις που θέτουν και προωθούν τον ατομικισμό, ως πλαίσιο λειτουργίας και σκέψης καθενός, στον μάταιο τούτο κόσμο.
Οι απαρχές της διαδικασίας αποσάρθρωσης αυτού που παλιότερα ονομαζόταν αλληλεγγύη, εμφανίζονται στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Ουσιαστικά, η μικροαστική αντίληψη τού «πλουτίστε», που προωθήθηκε από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του 1980, μέσω επιδοτήσεων και καταλήψεων θέσεων στο Δημόσιο, μέσω «εξυγίανσης» των προβληματικών επιχειρήσεων, μέσω της δημιουργίας νέων τζακιών, σχετιζόταν με τη μετεμφυλιακή και μεταπολιτευτική διαδικασία εμφάνισης στο προσκήνιο των «μη προνομιούχων».
Η συμμαχία των μικροαστικών στρωμάτων της χώρας, με τη μεσαία και μεγαλοαστική τάξη της χώρας (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό το «μεγαλοαστική»), επέδρασε καταλυτικά στη διαμόρφωση πολιτικής «ειρήνευσης» στην ταξική αντιπαλότητα. Ετσι, στο εποικοδόμημα, αυτή η «ειρήνευση» επέδρασε πολλαπλώς: από τη Ρίτα Σακελλαρίου στο ΚΛΙΚ, από το φαίνεσθαι στο χρηματιστήριο, στο «όνειρο» και «καθήκον» των Ολυμπιακών Αγώνων, στο λάιφ στάιλ, στον κορεσμό με τον ψεύτικο αθλητισμό κ.λπ.
Ετσι, η συμμαχία διατρανωνόταν και φαινόταν αδιατάρακτη. Με συγκεκριμένες του κινήσεις, το πολιτικό σύστημα κατόρθωνε πάντα να εφευρίσκει και να βρίσκει εφεδρείες, ικανές να δίνουν μια νέα πνοή στις αποστεωμένες από πολιτικό όραμα ηγεσίες του. Τη μία με σοσιαλδημοκρατικού τύπου συμμαχίες, την άλλη με μορφώματα ακροδεξιάς έμπνευσης.
Κι έτσι, φτάσαμε στην «κρίση». Φτάσαμε στη θεωρία «φταίνε όλοι, πλην του πολιτικού προσωπικού». Ο εκπαιδευτικός, ο γιατρός, ο ναυτεργάτης, ο δημόσιος υπάλληλος, ο έμπορος – αναλόγως της περίστασης. Κάθε φορά, βρίσκονταν ή ευφερίσκονταν λαμογιές που έκανε το 1/1000 αυτών ή/και άλλων κλάδων. Κάθε φορά, εντυπωσίαζαν οι ειδήσεις επιλεκτικά εμφανιζόμενες, για τον δημόσιο λειτουργό που παρέβαινε τον όρκο του, για τον γιατρό που δεν σκεφτόταν τον Ιπποκράτειο όρκο, για τον αγρότη που έβρισκε τρόπο να λυμαίνεται επιδοτήσεις.
Η «κοινή γνώμη» των καναλιών, σε άμεση επαφή με τις «συγκλονιστικές ειδήσεις», έβριζε, λοιδωρούσε, αηδίαζε και δεχόταν αμάσητη την τροφή της εντυπωσιακής αποκάλυψης. Ετσι, ήταν έτοιμη να δεχτεί και τις απολύσεις τους ή την επιβολή πρόσθετων φόρων ή τις δυσμενέστερες ρυθμίσεις.
Εχθροί με εχθρούς ανάμεσά μας. Εμείς οι καλοί, οι άλλοι οι κλέφτες. Εγώ ο τίμιος, ο διπλανός μου ο απαράδεκτος. Εγώ που κάνω τον σταυρό μου κάθε που περνώ από εκκλησία, ο άλλος ο άπιστος. Εγώ ο μορφωμένος, ο άλλος ο απόφοιτος Στ’ τάξης Δημοτικού. Εγώ ο υπεράνω, ο έτσι, ο πάντα δίκιο έχων. Εγώ, ο τέλειος.
Όμως, όλες αυτές οι ψυχολογικού τύπου παρατηρήσεις, έχουν το υπόβαθρο που αναφέρθηκε. Εξωτερικοί παράγοντες επέδρασαν, ώστε ο διαχωρισμός και η συνακόλουθη απόλαυση των λιονταριών που κατασπαράσσουν σύγχρονους Χριστιανούς, να είναι οικείες εικόνες. Το «αίμα» κυριαρχεί – αρκεί να προέρχεται από τους άλλους. Η βία δεν είναι ανεκτή πάνω μας, αλλά «καλά του έκαναν του αλήτη» που έκλεψε.
Διασυρμός, διαπόμπευση, «χαρά», δικαιοσύνη.
Και μετά… ήρθε η υπόθεση της ΕΡΤ.
Και η πλειονότητα του κόσμου, ακριβώς επειδή ξέρει ότι θα έρθει η σειρά του, ή επειδή κατανοεί ότι η σειρά του πέρασε, αντιδρά.
Οσοι επιμένουν και αναζητούν τον «δημοσιογράφο που παίρνει παχυλό μισθό», λέει: αφού κάηκε το σπίτι μου, ας καεί και το σπίτι του διπλανού μου». Όμως, η νέα πολιτική αμορφοποίητη δράση, γεννήθηκε. Και θα αναταράξει. Σήμερα, αύριο, αργότερα; Αυτό το καθορίζουν οι εξελίξεις. Οι οποίες πλέον διαμορφώνονται και από τον λαό.
*ΣΗΜ. Ο Τίτλος είναι κλεμμένος από μαθήματα με το ίδιο αντικείμενο, της Ελεονώρας. Σκουτέρη – Διδασκάλου στον τομέα της Λαογραφίας, στο ΑΠΘ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου