Μια χιλιοπαιγμένη παράσταση

Αφραστον θαύμα! Κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Οσων, δηλαδή, τα τελευταία 39 χρόνια κυβερνούσαν τη χώρα. Οσων είναι πλήρως υπεύθυνοι για την κατάντια του λαού μας. Με τη μια ή την άλλη μορφή, το πολιτικό σύστημα επιλέγει να προωθεί τις απόψεις και θέσεις του, προς όφελος των ιδίων και των (υπο)στηρικτών τους.
Επί 39 χρόνια η εξαρτημένη αστική τάξη της χώρας μας προσπάθησε να εκμεταλλευτεί όλα τα "όπλα" που της έδινε η διεθνής καπιταλιστική "τάξη" και να βελτιώσει τη θέση της στον παγκόσμιο και βαλκανικό - αιγαιακό ανταγωνισμό: ΕΟΚ (ΕΕ), ΝΑΤΟ, ΟΟΣΑ, ΔΝΤ κ.λπ. Μας είπαν ότι, με την είσοδό μας στην ΕΟΚ, θα έτρεχαν λεφτά από τα μπατζάκια μας και οι Τούρκοι δεν θα είχαν συμμάχους στη διεθνή σκακιέρα. Ως γνωστόν, λεφτά έτρεχαν για λίγους με ψίχουλα για πολλούς, ενώ ο λογαριασμός ήρθε τώρα. Οσο για την Κύπρο, παραμένει διχοτομημένη, ενώ οι Τούρκοι καπιταλιστές δεν διστάζουν να εξωτερικεύουν τα προβλήματά τους και να λεονταρίζουν.

Μας έλεγαν ότι με τις θυσίες του 1990 - 1993 θα γλιτώναμε από τη σπατάλη της προηγούμενης δεκαετίας. Τότε ακριβώς άρχισε το ξεπούλημα της χώρας, με την ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ στην ιταλική πάλαι ποτέ Καλστετρούτσι. Μας έλεγαν ότι στόχος είναι η ΟΝΕ και το ευρώ. Οι νέες θυσίες και τα προγράμματα λιτότητας, προσπαθήθηκε να επικαλυφθούν με τη χρηματιστηριακή ευφορία και τις τεράστιες ανακατατάξεις σε περιουσίες.
Μετά, ήρθε η Ολυμπιάδα και η νέα Μεγάλη Ιδέα κατέλαβε κάθε χώρο, σημείο και πτυχή της κοινωνικής/πολιτικής επίσημης δημόσιας ζωής. Οι λίγοι αντιδρώντες, διαφωνούντες, προβληματισθέντες ή απλώς σκεπτόμενοι, αντιμετωπίζονταν τουλάιστον ως προδότες.
Κι από κοντά, νέοι εξοπλισμοί, νέοι διορισμοί, νέες συμφωνίες με εταιρίες τύπου Ζίμενς.
Μετά, θα επανιδρύαμε το κράτος, το οποίο επανιδρύθηκε για τα δικά μας παιδιά.
Και μετά, λες και σαν κανείς τους να μην είχε διαβάσει ούτε μία ξένη εφημερίδα για τα τεράστια προβλήματα από τη φούσκα με τα στεγαστικά δάνεια στις ΗΠΑ, για την κατάρρευση της Λίμαν Μπράδερς, για την ένταση του ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστών σε Μεσόγειο, περιοχή του Κόλπου, Αφρική, Λατινική Αμερική και αλλού, ήρθε η κρίση.
Την οποία, δεν έκαναν το παραμικρό για να αντιμετωπίσουν. Κι έτσι ήρθε η τρόικα.
Κι έτσι, μετά από τρία μνημόνια, από εκατομμύρια απολύσεις, κλειστές επιχειρήσεις, μειώσεις μισθών, καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων, τα χρήματα υπάρχουν... για τους άλλους. Για τους μη γνωρίζοντες πατρίδα, αλλά και για τους δανειστές. Η μαύρη τρύπα επεκτείνεται, το χρέος του κράτους (αυτό, φυσικά, χωρά συζήτηση: ποιος το δημιούργησε, άραγε;) αυξάνεται, τα μνημόνια ξανάρχονται ή τέλος πάντων ετοιμάζονται.
Κι έτσι, σε ένα βυθιζόμενο καράβι, πρώτος φεύγει ο ελπίζων να σωθεί. Κι έτσι, οι άλλοι δυο καπεταναίοι, αναγκάζονται να συμφωνήσουν. Να παραμερίσουν τις τυπικού τύπου έχθρες τους και να συνεργαστούν "για το καλό της χώρας". Αν, όμως, το καλό της χώρας συμβαδίζει με το δικό μας καλό, γιατί δεν μειώνουν - έστω - τον ΦΠΑ στην εστίαση και στο πετρέλαιο, προκειμένου να αυξηθούν τα κρατικά έσοδα; Αν το δικό μας καλό είναι οι απολύσεις, γιατί δεν φορολογούν τους υπερπλούσιους εφοπλιστές;
Ρητορικά ερωτήματα! Με σαφείς απαντήσεις: Διότι δεν έχουμε τα ίδια συμφέροντα...
Το δικό μας μέλλον είναι έξω και ενάντια σε αυτά τα σχέδια. Ποιο να είναι; Και πού θέλετε να ξέρω; Εγώ θα το αποφασίσω; Εμείς. Μόνο εμείς, μόνοι μας εμείς.