Σε ξένο αχυρώνα

Η νέα κυβέρνηση, η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ με σήριξη ΛΑΟΣ και ΔΗΣΥ δεν έχει τίποτε να προσφέρει στον λαό μας. θα είναι μια κυβέρνηση που θα υλοποιήσει την απόφαση της 26ης Οκτωβρίου, η οποία είναι ένα βάθεμα της εξάρτησης της χώραας και, ταυτοχρόνως, επέλαση αντιλαϊκών μέτρων. Θα ωφεληθούν ακόμη περισσότερο οι κεφαλαιοκράτες, οι τραπεζίτες και οι πολυεθνικές. Ολοι αυτοί, πολιτικά εκφράζονται με το δίπολο Γαλλίας - Γερμανίας, που αντιπαρτίθετια έντονα με τις ΗΠΑ. Στην πράξη, οι ανταγωνισμοί τους και τα οικονομικά παιχνίδια με φόντο την κυριαρχία, εκφράζονται στην Ελλάδα, λόγω του ότι είναι "αδύναμος κρίκος" στο διεθνές καπιταλιστικό γίγνεσθαι.

Ετσι, μικρότερης "αξίας" ιμπεριαλιστές (Κίνα, Ρωσία) επιδίωξαν να πάρουν ρόλο σε όλο αυτό το παιχνίδι. Η νέα φάση επίθεσης σε χώρες - που, για πολλούς, έχει τη μορφή αποικιοκρατίας - οφείλεται στην ένταση και την κλιμάκωση του εγγενούς χαρακτηριστικού του καπιταλισμού σε φάση ιμπεριαλισμού: της όξυνσης της κρίσης, που οφείλεται σε αδιάθετα κεφάλαια, καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων κ.λπ. γνωστά από την εποχή του Λένιν. Η ουσία είναι ότι η Ελλάδα θα είναι ένα ακόμη πειραματικό στάδιο για τις αντοχές των λαών σε περιόδους βάρβαρης επίθεσης και κρίσης.

Με άλλα λόγια, έχουμε να δούμε πολλά: οι ταξιτζήδες δεν θα έχουν στήριξη πλέον, όταν θα κληθούν να "απελευθερώσουν" τις άδειές τους. Οι εργαζόμενοι στα Νοσοκομεία θα συνεχίσουν να μην πληρώνονται και να μη βρίσκουν γάζες και σύριγγες. Οι εκπαιδευτικοί θα συνεχίσουν να βλέπουν τον μειωμένο τους μισθό, ενώ θα αγωνιούν για το μέλλον τους, ελέω επικείμενων, νέων συγχωνεύσεων. Οι αγρότες θα συνεχίσουν να βλέουν μειμένη τη διεθή τιμή βαμβακιού, χωρίς να φταίει κανείς για αυτό! Οι μικρομεσαίοι έμποροι, οι απλοί μαγαζάτορες, θα συνεχίσουν να αγοράζουν ακριβά και δεν θα μπορούν να πωλούν φθηνά. Ετσι, ο ελληνικός λαός θα παραμείνει δέσμιος της διπλής εξάρτησης της χώρας.

Σε γενικές γραμμές, το αδιέξοδο στο πολιτικό σύστημα δεν λύνεται με συγκυβερνήσεις, ούτε καν με εκλογές. Στην πρώτη περίπτωση, επειδή η οικονομική βάση της χώρας είναι ανύπαρκτη ή ξεπουλημένη ήδη, σε μεγάλο βαθμό. Στη δεύτερη, επειδή οι εκλογές, με τα τωρινά δεδομένα, που δεν φαίνεται να αλλάζουν δραματικά, θα επιλεγεί μη αυτοδυναμία (και λόγω της απομάκρυνσης τμημάτων του λαού απο τα κυρίαρχα κόμματα), οπότε με εκλογική νωπή εντολή, θα υπάρξει νέα κυβέρνηση συνεργασίας, περίπου όπως η εκκολαπτόμενη.

Ταυτοχρόνως, η συγκεκριμένη αποδιοργάνωση της κυρίαρχης αριστεράς, που θα ήθελε πολύ να μετάσχει σε μια "προοδευτική" συγκυβέρνηση, δεν δίνει καμία διέξοδο. Αντιθέτως, εγκλωβίζει τις πολυποίκιλλες και πολύμορφες αντιδράσεις στη μνημονιακή πολιτική, σε εκλογικίστικες λύσεις. Ακόμη και τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς το επιδιώκουν, αλλά το λένε με άλλα λόγια (για να αγαπιούνται).

Σε τελική ανάλυση, το συμπέρασμα όλων των αντιδράσεων και αντιστάσεων που αναπτύχθηκαν το προηγούμενο διάστημα, θα πρέπει να έχουν μια σαφή οργανωτική βάση. Η οποία δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά πηγάζει απο τον πολιτικό στόχο: τι θέλουμε να κάνουμε; επανάσταση; ρήξεις; μεταρρυθμίσεις; Το μέτωπο αντίστασης, θα πρέπει να έχει μία και μόνη πολιτική χροιά: έξω το ΔΝΤ, όχι στο Μνημόνιο. Ολα τα άλλα, περί ΕΛΕ, περί προοδευτικής αλλαγής κ.λπ., είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες, κυριολεκτικώς.