Ποιός; Ο λαός

Τα γεγονότα της παρέλαση και στα Τρίκαλα, η απόφαση για δημοψήφισμα, οι ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις, έχουν έναν βασικό παρανομαστή: τον λαό: αυτός έβαλε ένα μέρος της σφραγίδας στις εξελίξεις. Αυτός ανάγκασε πολλούς να πάρουν θέση. Αυτός οδήγησε εν μέρει τα πράγμα μέχρι εδώ. Φυσικά, ο λαός δεν είναι ένα ομογενοποιημένο, ομαδοποιημένο και ομοιογενές πολιτικό μόρφωμα. Αποτελεί το μνημείο στο οποίο ορκίζονται όλοι. Είνια η κατ΄εξοχήν δύναμη που επικαλούνται άπαντες. Δημιουργεί σημάδια και σημεία (ή και τέρατα) προς τέρψη, προς όφελος, προς κάθε τι που εξηγείται. Ο λαός είναι ο καθένας. Ετυμολογικώς, είναι όλοι. Και ο πλούσιος και ο φτωχός. Τυπικώς, μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, είναι ο ενεργώς σκεπτόμενως και πολιτικώς πράττων μη "προνομιούχος". Αλλά παραμένει

τ

ο μοναδικό σημείο αναφοράς όλων. Ακόμη και όσων ασχολούνται με τον αθλητισμό και τις παραφυάδες αυτού (χουλιγκανισμός και πάτρωνές του) τον επικαλούνται. Ενίοτε, του αλλάζουν όνομα: κόσμος ή πολίτες ή κοινωνία των πολιτών. Διότι ο λαός είναι μπανάλ. Δεν τον αναφέρουν πια, σαν να προσπαθούν να τον αποξενώσουν απο την ίδια του την ύπαρξη, να τον κάνουν να πειστεί, να νιώσει ότι δεν υπάρχει. Δεν πρέπει να νιώσει ότι έχει δύναμη, ότι μπορεί να κρίνει εξελίξεις και - πολύ περισσότερο - να τις σημαδέψει κιόλας. Οσα συνέβησαν και συμβαίνουν, από την παρέλαση και δώθε, συμβαίνουν επειδή μερικοί βγήκαν και διαμαρτυρήθηκαν.

Φυσικά, ιστορικώς μιλώντας, μόνο δύο φορές στην ιστορία ο λαός σφράγισε τις εξελίξεις, με την έννοια της κομμουνιστικής επιβεβαίωσης: το '17 στη Ρωσία και το '49 στην Κίνα. Στις άλλες περιπτώσεις, εξαπατήθηκε. Τον χρησιμοποίησαν, καναλιζάροντας ηγεσίες και θέσεις, θέτοντας εκβιαστικά διλήμματα, βάζοντας τη βία στη θέση της επίθεσης εναντίον του.

Ποιοι; Ακριβώς όσοι τον επικαλούνταν, οι επαγγελματίες πολιτικοί, όσοι επιθύμησαν να διατηρήσουν εξουσιαστικά διλήμματα (με απάντηση θετική, μόνο αυτή που αφορούσε στον εαυτό τους). Κάθε φορά που ο λαός κινητοποιείται, κάτι συμβαίνει. Μπορεί όχι "καλό", μπορεί οτιδήποτε, μπορεί τίποτε εκείνη τη στιγμή. Κοινωνία είναι, ως ρόδα που γυρίζει. Ή καλύτερα, όπως το χαρακτήρισε ο Μάο, κυκλική σπείρα (αυτοί οι Κινέζοι, πάντα έδιναν τα καλύτερα παραδείγματα. Εμείς είχαμε τις καλύτερες παροιμίες).

Εξάλλου, ο λαός, αγιοποιημένος για το αλάνθαστο κριτήριό του (όχι άδικα, τις περισσότερεςφορές) ξέρει να ξεχωρίζει. Ετσι, ξεχώρισε τους βουλευτές στην παρέλαση, ξεχώρισε τους προβοκάτορες στη Θεσσαλονίκη ξεχώρισε τους μαυροκουκουλάδες από τους αγανακτισμένους. Κάνει λάθη φυσικά. Η αγιοποιημένη αλάνθαστη πρακτική του είναι αντίθετη με την αέναη πορεία των πάντων που συμφύρονται από την ενότητα των αντιθέτων.

Αρα, αδύνατον να μην κάνει λάθη ο λαός. Απλώς παραμένει εν υπνώσει όταν τον υπνώνουν και ξυπνά όταν τσιμπιέται. Δρα και κινείται υπέρ του ιδίου όταν απορεί για το μέλλον του και επιτίθεται όταν νιώσει έτοιμος. Μα, όλα μόνος του τα κάνει; Οχι φυσικά. Εχει προστάτες, έχει οδηγούς, έχει εμπνευστές. Επομένως, δεν είναι μόνος του. Απλώς, χρειάζεται εκείνον τον συμπαραστάτη, που θα του δώσει ιδέες και θα του δείξει τρόπους, προκειμένου, σε μια διαδικασία αλληλοτροφοδότησης, να επιτευχθεί ένας πολυόθητος στόχος.

Ποιος θα είναι αυτός; Μα, απλό: όποιο καθορίσει ο λαός! Πώς θα το καθορίσει; Με βάση τα θέλω του! Αρα, ποια είναι τα θέλω του; Οι οικονομικές του απαιτήσεις. Επομένως... όλα είναι χρήμα; Ή όλα είναι ζήτημα μιας καλύτερης ζωής; Αυτό δεν το έχει λύσει ο ελληνικός λαός. Ξέρει τι δεν θέλει. Σίγουρα. Μαθαίνει (ξανά) πώς να το αποκτά. Θα κάνει λάθη, θα τον προδώσουν, θα πέσει σε αντιφάσεις, θα σηκωθεί, θα ξαναπέσει. Ο δρόμος είναι μακρύς. Αλλά χωρίς λαό, δεν έχει καν δρόμο.