Συμβασιούχοι και τιτλούχοι

Η απόφαση του Αρείου Πάγου για μονιμοποίηση χιλιάδων συμβασιούχων είναι μια σημαντική απόφαση. Κατά πρώτος, καταδεικνεύει ότι χιλιάδες εργαζόμενοι, που ήταν μπαλάκι στα χέρια εκάστοτε πολιτικών ηγεσιών και δημοτικών αρχών, παίρνουν ό,τι δικαιούντο. Κατά δεύτερον, δείχνει ότι η μονιμοποίηση δεν κατορθώθηκε μέσα από αγώνα - πλην λίγων εξαιρέσεων - αλλά από την προσφυγή στα Δικαστήρια. Λογικό, αν αναλογιστεί κανείς τη σπέκουλα εναντίον των αγώνων και τη χρόνια ομηρία αυτών των ανθρώπων. Κατά τρίτον, η απόφαση αποτυπώνει εν μέρει μια απεχθή κατάσταση στις εργασιακές σχέσεις στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα στη χώρα μας, έναν δρόμο που ακολούθησαν και οι ιδιώτες: μιας χρήσης εργαζόμενοι, με μερικά δικαιώματα, αλλά πλήρη εργασία, πολλές φορές χωρίς κανονικό ρυθμό πληρωμής, γεμάτοι (απηυδισμένοι) με υποσχέσεις. Κατά τέταρτον, παρουσιάζεται η απουσία της αριστεράς, να θέσει επί τάπητος ένα διπλό ζήτημα: από τη μια, η ανάγκη οργάνωσης και πίεσης σε πολιτικό επίπεδο για οριστική επίλυση τέτοιων προβλημάτων που δημιουργεί το συγκεκριμένο σύστημα. Από την άλλη, η ανάγκη να πειστούν αυτοί οι εργαζόμενοι ότι, πλέον, δεν θα γίνουν χαλίφηδες στη θέση - ή, σαν - τους άλλους χαλίφηδες, τους μόνιμους συναδέλφους τους, οι οποίοι πολλές φορές δεν μετείχαν ούτε σε στάσεις εργασίας σε ένδειξη συμπαράστασης στο πρόβλημά τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η πρόσφατη προσπάθεια για στάση εργασίας στον Δήμο Τρικκαίων. Εκεί, αρκετές φορές αλλά και πριν λίγες ημέρες, οι μόνιμοι, είτε δεν ήθελαν να ακούσουν για ενιαίο σωματείο, είτε πίεζαν για άρση της κατάληψης του Δημαρχείου, προκειμένου να πληρωθούν. Ετσι, η διασπαστική λογική έπαιρνε σάρκα και οστά, αντί να εμφανίζεται και να προωθείται ένα κοινό αίτημα π.χ. για δουλειά για όλους ή για μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων. Ολα αυτά, θα πρέπει η αριστερά να τα εξετάσει και να προωθήσει πράξεις που να στοχεύουν στη μαζικοποίηση συλλογικών δράσεων, με στόχο, το βασικό αίτημα για δουλειά για όλους, να μην εμπλέκεται/εγκλωβίζεται σε ψευτοδιλήμματα τύπου "δεν υπάρχουν λεφτά". Διότι, είναι πολύ υπαρκτός ο κίνδυνος, όσοι μέχρι τώρα αγωνίζονταν - ο καθένας με τον τρόπο του - να καλοκαθίσουν σε καρέκλες και να αντιμετωπίσουν άλλους συναδέλφους με απαξίωση. Το πρόβλημα δεν είναι (μόνο) η προσωπική ευθύνη - δύσκολη πάντα - αλλά, κυρίως, η έλλειψη οράματος και ορθής στόχευσης.