Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Απεργία και ενημέρωση

Σήμερα το πρωί, κανονικά θα σηκωνόσασταν, θα πίνατε καφέ και μετά θα πηγαίνατε να αγοράσετε την κάθε κυριακάτικη συνήθειά σας. Θα την ξεφυλλίζατε, θα έπεφτε το μάτι σας σε κάτι ενδιαφέρον, θα βλέπατε τι έχει το cd και μετά θα διαβάζατε κανονικά. Αλλά έχετε ήδη διαπιστώσει, ότι οι δημοσιογράφοι απεργούν. Εξάλλου, διαβάζετε εφημερίδες και ήσασταν ήδη γνώστες για την απεργία. Εχετε ήδη ενημερωθεί από διάφορα μπλογκς για διάφορα συμβάντα, αλλά θα θέλατε κάτι παραπάνω. Μια άποψη, μια γνώμη, μια διαφορετική ματιά σε γεγονότα, μια ανάλυση. Φυσικά, μπορεί για μία μέρα να αντέξατε να μη δείτε το Megaλο δελτίο, αυτό της εθνικής κατάθλιψης. Αλλά από την Παρασκευή και μετά, νιώθατε ξεκομμένοι. Και εδώ είναι το ζήτημα. Μόλις άρχισε η απεργία, διάφοροι διακινούσαν την άποψη "τι ωραία, χωρίς ειδήσεις". Εννοώντας, φυσικά, χωρίς δυσάρεστες ειδήσεις. Μαζί με αυτή την άποψη, και μια άλλη: "και χωρίς Πρετεντέρη", εννοώντας όλη αυτή τη δήθεν ανάλυση για τα καυτά ή ανούσια ζητήματα που διάφοροι προωθούν. Το ζήτημα, όμως, είναι: θέλουμε μια ημέρα χωρίς ειδήσεις έτσι όπως εκφωνούνται ή μια ημέρα χωρίς ειδήσεις γενικώς; Στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ γράφει: "Η δημοσίευσις είναι η ψυχή της Δικαιοσύνης". Αν και δεν είναι μόνο της δικαιοσύνης (ποιας ακριβώς, είναι συζητήσιμο), είναι σαφές ότι είναι η ψυχή της ελεύθερης και δημοκρατικής λειτουργίας αυτού του πολιτεύματος. Υπονοείται η δημοσίευση με πάθος, με εγκυρότητα, με σαφείς θέσεις, και όχι εκείνο το ξερό, δήθεν αντικειμενικό, σαφώς συντηρητικό περί "άλλης άποψης". Δημοσίευση είναι η γνώση της είδησης, το συμβάν, το γεγονός, η θέση, η διαφορετική άποψη, η συζήτηση. Δημοσίευση είναι ο έλεγχος, τα ερωτήματα, η προειδοποίηση (με την έννοια του κώδωνα κινδύνου), η απαίτηση για κάτι καλύτερο. Τα αντίθετά της είναι το σκότος. Τι θα είχε συμβεί, αν τα κανάλια έπαιζαν (κανονικά, όχι όπως τώρα) την είδηση για τον Μαγκούφη, για την "ανταρσία" βουλευτών του ΠΑΣΟΚ κατά του ν/σ για τα "φρουτάκια" κ.λπ.; Μπορεί τίποτε, μπορεί πολλά. Εξάλλου, υπάρχει πάντα μια απόσταση, ανάμεσα στο συμβάν και στην αντίδραση. Ομως, η διαμόρφωση απόψεων και θέσεων είναι η καλύτερη πηγή ζωής για το πολίτευμα. Τα σκοτάδια τα θέλουν όσοι, π.χ., ελέγχουν μερικές δεκάδες μπλογκς και διοχετεύουν συγκεκριμένες "ειδήσεις" ή απόψεις. Οσοι ευχαρίστως θα έκοβαν με τη μία κάθε σύνδεση στο ίντερνετ. Οσοι ποτέ δεν τίμησαν την εφημερίδα ως μέσο δημοκρατικής λειτουργίας, αλλά ως όργανο προβολής τους. Σημαίνουν, άραγε, όλα αυτά, ότι δεν πρέπει να απεργούν οι δημοσιογράφοι (οι κανονικοί, των 700 ευρώ, όχι οι... γνωστοί); Οχι, βέβαια. Ακριβώς το αντίθετο. Πειθήνιοι και ελεγχόμενοι αναπαραγωγείς ειδήσεων γραφείων Τύπου, δεν μπορούν να είναι υπηρέτες της αλήθειας. Ανεργοι, κακοπληρωμένοι, ανασφάλιστοι, απολυμένοι δημοσιογράφοι, είναι το πρώτο βήμα για τον εκφασισμό των ΜΜΕ. Γι' αυτό, λοιπόν, η απεργία ήταν σωστή, ολόσωστη. Και από αύριο, που τα κανάλια θα εκπέμψουν ξανά, δείτε τα με άλλο μάτι. Σκεφτείτε πόσοι εργάζονται πίσω από τις κάμερες, πόσοι είναι αφανείς στις εφημερίδες, πόσοι δεν είναι "γνωστοί", και θυμηθείτε ότι ο έλεγχος της κοινής γνώμης είναι ένα δεύτερο βήμα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου