Κερατέα ξανά (και ξανά)

Αναδημοσιεύω το παρακάτω κείμενο από το μπλογκ forkeratea.blogspot.com. Αφορά στα όσα εσχάτως ορισμένοι αρθογράφοι επιχειρούν να προωθήσουν σε όσους υποτίθεται ότι δεν γνωρίζουν τα της Κερατέας. Βασικός στόχος τους, η προσπάθεια να πειστεί ο λαός, ότι οι της Κερατέας ΠΡΕΠΕΙ να χάσουν, γιατί αλλιώς, όποιος διαφωνεί με κάτι, θα αντιδρά. Ετσι, χρησιμοποιούν πλήθος επιχειρημάτων, τουλάχιστον ανόητων, αλλά και μια αλήθεια: η Κερατέα είναι ένα στοίχημα. Το παρακάτω κείμενο δεν το προσυπογράφω ολόκληρο, γιατί διαφωνώ με πτυχές και συμπεράσματά του. Αλλά το βάζω εδώ, για να φανεί ότι οι κάτοικοι εκεί, έχουν γνώση, ενώ οι αρθογράφοι έχουν βαλθεί να κάνουν το άσπρο, μαύρο.

Ποιοί ζητούν να σπάσει το «σπυρί της Κερατέας»;

Φαίνεται πως η κυβέρνηση έχει χάσει τον ύπνο της με τους κατοίκους της Κερατέας που συνεχίζουν να αψηφούν τις τρομοκρατικές πρακτικές της αστυνομίας, η οποία λειτουργεί πια ως ιδιωτικός στρατός των επιχειρηματικών κολοσσών. Παράλληλα, το κομμάτι των οικονομικών ελίτ που εκφράζεται μέσα από την εφημερίδα του ΛΕΟ που πρέπει να το δουν αυτό με το Ζήρα γιατί είναι φίλοι τους αυτοί, φαίνεται διατεθειμένο να αναλάβει να προετοιμάσει την κοινή γνώμη για μία επιχείρηση άγριας καταστολής με συμμετοχή του στρατού. Η κατάντια της Καθημερινής είναι τέτοια που διατυπώνει γκεμπελίστικες ψευδολογίες σε ύφος που θα ζήλευε κι η τελευταία φυλλάδα-φερέφωνο της στρατιωτικής χούντας του ’67. Ναι, τον έχετε ξανακούσει αυτό τον παραλληλισμό και ίσως τον είχατε βρει άστοχο, ενώ από κάποιες απόψεις θα μπορούσα να συμφωνήσω, μόνο που πολύ αμφιβάλλω ότι θα σκεφτείτε το ίδιο και πάλι. Σε άρθρο της Καθημερινής με τίτλο «Το σπυρί της Κερατέας» , ο Άγγελος Στάγκος, πρώην πρόεδρος της ΕΡΤ, προσωπικός φίλος του «εκσυγχρονιστή» πρώην πρωθυπουργου και τώρα επίδοξος «δερματολόγος», γράφει: «Επιτέλους, υπάρχουν ενδείξεις ότι το πολιτικό προσωπικό αντιλαμβάνεται πως η ανταρσία της τοπικής κοινωνίας στην Κερατέα είναι ήδη ένα κακοφορμισμένο σπυρί που μολύνει σοβαρά την κοινωνία και το κράτος. Υπουργοί της κυβέρνησης δεν κρύβουν την ανησυχία τους σε ιδιωτικές συνομιλίες, το ίδιο συμβαίνει με κρατικούς αξιωματούχους, ενώ ανάλογο κλίμα επικρατεί και στον χώρο της αντιπολίτευσης. Η Ν.Δ. παροτρύνει την κυβέρνηση να προχωρήσει στη δημιουργία ΧΥΤΥ στην περιοχή και παράλληλα καταδικάζει την κατάλυση της νομιμότητας. Ευτυχώς, ομόφωνα και η ΚΕΔΚΕ ζητεί να πραγματοποιηθεί χωρίς εξαιρέσεις το πρόγραμμα. Θλιβερή σταθερά η στάση κομμάτων της Αριστεράς.» Απτόητος από το γεγονός ότι ακόμα κι οι πιο ξεδιάντροποι εργολάβοι κατασκευής συνειδήσεων των τηλεπαραθύρων έχουν βαρεθεί να προσποιούνται ότι μιλάμε για ΧΥΤΥ, ο προπαγανδιστής μας επιλέγει -στο κλασσικό μοτίβο χουντικού με τις ιατρικές εκφράσεις- να παρομοιάσει τη διαμαρτυρία των κατοίκων της Κερατέας με σπυρί. Το μήνυμα είναι σαφές. Όταν ένα σπυρί αρνείται να φύγει, ένα πράγμα μένει να κάνουμε: το σπάμε. «Το πολιτικό προσωπικό έχει ευθύνη γιατί άφησε τα πράγματα να εξελιχθούν και να φτάσουν στο σημείο να κρίνεται πλέον στην Κερατέα η υπόσταση του κράτους. Αν το κράτος βγει ηττημένο από την αναμέτρηση με την τοπική κοινωνία που κατέφυγε στη βία για να εμποδίσει την υλοποίηση μιας απόφασης, θα έχει βάλει σφραγίδα στη διάλυσή του. Προς το παρόν, δείχνει εγκλωβισμένο, όχι γιατί πήρε τη λάθος απόφαση, αλλά γιατί το πολιτικό προσωπικό δεν τολμά επί σειρά ετών να την υλοποιήσει.» Οι ευθύνες της πολιτικής ηγεσίας δεν συνίστανται στην απροθυμία της να ακολουθήσει στοιχειωδώς το δρόμο του δημοκρατικού διαλόγου, να ακούσει τις ανησυχίες των κατοίκων, να προβεί στις απαραίτητες διαβεβαιώσεις και άλλα τέτοια που θα’ λεγε ακόμα κι ο Πορτοσάλτε (αν και θα του’παιρνε ένα δεκάλεπτο παραπάνω), επιλέγοντας αντίθετα να βάλει την περιοχή σε μόνιμο καθεστώς αστυνομοκρατίας, αλλά στο ότι δεν έκανε από την πρώτη στιγμή αυτό που τώρα πρόκειται να της ζητήσει να κάνει, αφού βέβαια προβεί στην απαραίτητη δικαιολόγηση για να μη μας σοκάρει κι όλας. Όσο για την ουσία του έργου και τις επιπτώσεις του, ούτε λόγος φυσικά. «Ακόμη και τώρα η πολιτική ηγεσία βρίσκεται σε αμηχανία, καθώς δεν ξέρει πώς να αντιμετωπίσει πολίτες που χρησιμοποιούν μεθόδους ανταρτοπόλεμου εναντίον ξένης δύναμης κατοχής.» «Οι κάτοικοι της Κερατέας δείχνουν πρωτόγνωρη επιθετικότητα, όπως πρωτοφανής είναι και η εικόνα μιας μικρής κοινωνίας που αποφάσισε να πάρει τα… όπλα για να αποτρέψει την κατασκευή ενός έργου που θεωρεί ότι θίγει τα όποια και αμφιλεγόμενα συμφέροντά της. Οργανώθηκε στρατιωτικά από απόστρατους αξιωματικούς, παπάδες ευλογούν τα όπλα της και οι μαχητές της πετούν γκαζάκια και μολότοφ μαζί με συγκολλητικές ουσίες για να κολλούν πάνω στα ρούχα των αστυνομικών και να τους λαμπαδιάζουν, αν είναι δυνατόν!» Ασφαλώς δεν περιμέναμε την παραμικρή κουβέντα για το αν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα, ή να μας πει τίποτα καλύτερο από το ότι η κατάσταση έχει εκτροχιαστεί και από τις δύο πλευρές, αλλά εδώ οι κάτοικοι παρουσιάζονται ως οι επιτιθέμενοι και μάλιστα οι μόνοι. Αν όμως ο αναγνώστης καταφέρει να συγκρατήσει τα περιεχόμενα του στομαχιού του μέχρι αυτό το σημείο, θα παρατηρήσει ότι η συγκεκριμένη παράγραφος αποτελεί μνημείο σωστής χρήσης των γκεμπελίστικων τακτικών προπαγάνδας και μαζικής συκοφάντησης. Όταν μιλάμε για τον πληθυσμό μίας ολόκληρης περιοχής, είναι αναμφίβολο ότι οι ιδεολογικές τοποθετήσεις κι οι νοοτροπίες θα καλύπτουν κάθε απόχρωση. Αν όλοι αυτοί εξεγερθούν, διαμαρτυρόμενοι για ένα κοινό σκοπό, αυτό μπορεί να σημαίνει μόνο ότι όποια κι αν είναι η ιδεολογία, δεν υπάρχει και πολύς χώρος για διαφωνίες όταν κάποιες οικονομικές ελίτ αποφασίζουν να σου καταστρέψουν τη ζωή. Παρόλ’αυτά ο αρθρογράφος έχει βρει την ιδανική εικόνα για να χώσει κάτω από μια φασιστικού τύπου γενίκευση ολόκληρο το διαμαρτυρόμενο πληθυσμό μίας περιοχής, την ώρα μάλιστα που κι ο ίδιος δεν αμφισβητεί τη μαζικότητα της αντίδρασης: Οι αρματωλοί, οι αντάρτες που παραλαμβάνουν το όπλο από τα χέρια του απόστρατου αξιωματικού και ο παπάς που τους ευλογεί είναι ό,τι πρέπει για να προκαλέσει αυτόματη απέχθεια σε όλους όσους δεν είναι«των άκρων». Οι πιο συντηρητικοί αναμφίβολα θα φέρουν στο νου τους εμφυλιακές σκηνές, ενώ όσοι τυχαίνει να τοποθετούνται πιο κοντά στο κέντρο και κοιτούν με μεγαλύτερη καχυποψία το εθνοσωτήριο έργο των ΜΑΤ ή το μάτι τους έπεσε φευγαλέα σε τηλεοπτικές απεικονίσεις της αστυνομικής βαρβαρότητας στην Κερατέα, θα εστιάσουν στη γραφική εικόνα των απόστρατων (θα αναρωτηθούν αν οι κάτοικοι είναι ακροδεξιοί) και των παπάδων. ‘Οπως και να’χει, το συμπέρασμα είναι ότι οι κάτοικοι έχουν παραφρονήσει και φέρονται σα να έχουμε ανταρτοπόλεμο, άρα δε μένει παρά να τους αντιμετωπίσει το κράτος ανάλογα. Αλλά βέβαια ο συγγραφέας του νεοχουντικού παραληρήματος που εξετάζουμε έχει πάρει φόρα και δεν πρόκειται να διστάσει να το πει και αυτό ανοιχτά: «Αυτή η ιστορία δεν μπορεί να συνεχιστεί. Δεν επιτρέπεται να δημιουργηθεί προηγούμενο τέτοιας ήττας του κράτους, γιατί μετά θα παίρνουν τ’ άρματα στο Γραμματικό ή στη Φυλή και θα σηκώνουν τη σημαία της ανεξαρτησίας οι πομάκοι, οι βλάχοι, οι καραγκούνηδες ή οι κρητικοί, κάθε φορά που δεν θα συμφωνούν με μια κυβερνητική επιλογή. Από την άλλη πλευρά, χρειάζεται πια στρατιωτική επιχείρηση για να αλωθεί η «αδούλωτη» Κερατέα και δεν αποκλείεται να υπάρξουν θύματα. Για να μη φτάσουμε εκεί απαιτείται φαντασία και πολιτική λύση. Απαραίτητη προϋπόθεση, να εμφανιστούν οι αρμόδιοι υπουργοί για να παρουσιάσουν με πειθώ την κατάσταση και να τη διαχειριστούν.» Εντάξει, επειδή είναι και δημοκράτης, είναι αναγκασμένος να αναγνωρίσει ότι προτιμότερο είναι να δείξει η πολιτική ηγεσία «φαντασία» μπας και δοθεί πολιτική λύση, αλλά αν κάτι τέτοιο αποδειχτεί ανέφικτο -και θα αποδειχτεί-, το μόνο που μένει είναι να επέμβει ο στρατός κι αν είναι να υπάρξουν θύματα προκειμένου να χωνέψουν οι κάτοικοι και οποιοσδήποτε άλλος ότι δεν μπορούν να φέρνουν αντιρρήσεις στα σχέδια του κράτους, ας είναι. Ολόκληρο εδώ