Θυμήθηκα που πίναμε

Ειρωνεία. Μόλις πριν λίγες ώρες έγραφα ως μια ευχή, να μην τραγουδάμε λυπημένα για τον Παπάζογλου. Με την έννοια, όμως, της μη θλίψης για μια μάχη που έδινε. Μία ημέρα μετά, κι ενώ άργησα να γράψω στο μπλογκ, ο Νίκος Παπάζολγου (Παπαζογλέας για την παρέα), είχε ήδη πεθάνει. Δεν άντεξε τον καρκίνο. Τρία περιστατικά θα αναφέρω, αν και όλοι σας έχετε να θυμηθείτε περισσότερα. Το πρώτο, το καλοκαιρι του 1989 στη Θεσσαλονίκη, φυσικά, στο κλασικό και αγαπημένο Θέατρο Δάσους. Τότε, δεν είχε "πίσω", εκεί πίσω από τις κερκίδες, παρά μόνο λίγα δέντρα (τώρα πήζει στο τσιμέντο) και πολύ χώρο για παρέες που δεν είχαν λεφτά για εισιτήριο ή απλώς γούσταραν ένα μεταφερόμενο στυλ του εξώστη του φεστιβάλ κινηματογράφου. Τότε, για πρώτη φορά είδα τη συναυλία και για πρώτη φορά άκουσα και τον Μάλαμα, όταν τον παρουσίασε. Επαιξε το "Λάσπες" ο Μάλαμας. Ο Παπάζογλου, τα πάντα όλα. και μας αφιέρωνε πάντα ένα τραγούδι. Το δεύτερο περιστατικό, Απόκριες ή 25 Μαρτίου, ίσως του 1992. Σε ένα μπαράκι στα Τρίκαλα, η παρέα άκουγε ξανά και ξανά και ξανά "Πότε Βούδας, πότε Κούδας". Περιττό να πω πόσο είχαμε πιει. Το τρίτο περιστατικό, σε μια Γιορτή Κρασιού στο Καστράκι, πάνω κάτω την ίδια περίοδο. Είχαμε πάει ως φοιτητές (ξανά! τυχαίο άραγε;) και περιμέναμε να απολαύσουμε με "το κρασί δωρεάν" τα γνωστά τραγούδια. Ο κόσμος χλιαρός, περισσότεροι από τα γύρω χωριά, δεν πολυήξεραν τα τραγούδια και χόρευαν μόνο στα τσιφτετέλια του Ρασούλη. Αυτά. Αντε γεια.