Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

10 χρόνια

Πώς περνά ο καιρός! Στις 20 Ιουλίου 2001, το μεσημέρι, ένας 23χρονος αποφασίζει να σηκώσει έναν πυροσβεστήρα, πιθανώς για να τον ρίξει εναντίον τζιπ της αστυνομίας. Ενας εκ των επιβαινότνων αποφασίζει ότι απειλείται, βγάζει το όπλο και μπαμ. Αυτό. Τέλος. Ή μάλλον, περνά και από πάνω του το τζιπ, για σιγουριά. Ο Κάρλο Τζουλιάνι, συμμέτοχος στις τεράστιες διαδηλώσεις στη Γένοβα, έγινε αμέσως ένα σύμβολο. Ηταν, κατά πώς λένε, ανέναχτος αριστερός, με επιδράσεις από τον αντιεξουσιαστικό χώρο, ίσως και ως αντίδραση στον κομμουνιστή (του PCI, ε;) πατέρα του. Εκείνες τις μέρες, όμως, άρχισε μια δοκιμασία. Ο Τζουλιάνι ήταν ίσως ένας τυχαίος θάνατος. Θα μπορούσε να είναι ένας οποιοσδήποτε άλλος διαδηλωτής, από τους χιλιάδες που έφαγαν άγριο ξύλο από τα ιταλικά ΜΑΤ. Ετυχε να είναι αυτός, αλλά δεν "έτυχε" ο θάνατος. Διότι
η καταστολή εκείνων των ημερών έδειξε τον δρόμο σε όσα θα ακολουθούσαν τα επόμενα χρόνια, κυρίως στην Ευρώπη και δη στην Ελλάδα. Είχαν προηγηθεί οι ξαφνιάζοντας όλους διαδηλώσεις στο Σιάτλ των ΗΠΑ και αμέσως σχεδόν, οι μάλλον άσχετοι με το τι σημαίνει οργάνωση κινήματος, διείδαν ευκαιρίες για μια κάποια επαναστατική δράση. Τα διάφορα μπλακ μπλοκ ξεπηδούσαν συνεχώς, δίνοντας διέξοδο σε μικροαστούς, αλλά και σε όσους πραγματικά ανησυχούσαν για την αριστερά. Η διεργασία είχε ξεκινήσει ήδη από τη δκεαετία του '90 με το κίνημα της αντι-παγκοσμιοποίησης και έληξε σχεδόν με τα της Θεσσαλονίκης, το 2003.
Ουσιαστικά, ένας ολόκληρος χώρος που θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως αντιεξουσιαστικός, αναδείχτηκε λόγω της πρόσκαιρης δράσης ενάντια σε κάθε ΜΑΤ, βιτρίνα και τράπεζα. Φευ! Το κράτος δεν έπεσε. Γιατί άραγε; Πάντως, αυτές οι κινητοποιήσεις έδειξαν και μια άλλη πλευρά: αυτή του τι μπορεί να κάνει όποιος αντιστέκεται. Διότι αναδείχτηκαν μορφές οργάνωσης σε επίπεδο μαχης σε πόλης, που δεν είχαν ξαναδεί το φως της σύγχρονης ιστορίας. Αλλά, επειδή το πολιτικό υπόβαθρο ήταν σαθρό, όλα αυτά ξεχάστηκαν, έμειναν απλές φωτογραφίες. Η ουσία των αλλαγών δεν ξεκινά, ούτε διέρχεται από αυθόρμητες αντιδράσεις ενάντια σε όποιον βαράει. Δέκα χρόνια μετά, σε συνδυασμό με τους τωρινούς "αγανακτισμένους", το μοναδικό συμπέρασμα που αβίαστα εξάγεται, είναι ότι, χωρίς οργάνωση, δεν πας πουθενά.
Δυστυχώς, έπρεπε να δολοφονηθεί ο νεαρός για να το (ξανα)μάθουν οι αντιδρώντες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου