Η 20η Ιουλίου είναι αποφράδα ημέρα για τους Κύπριους και ημέρα απλής επιβεβαίωσης, του τι μπορεί να κάνει ο ιμπεριαλισμός. Τότε, το 1974, ο "Αττίλας" (παράδοξο: το όνομα ανήκει σε έναν μη Τούρκο πολέμαρχο) επιβλήθηκε στην Κύπρο και έμεινε. Μάλιστα ίδρυσε και ψευδοκράτος, μια παρωδία κράτους, που ελέγχεται και κατευθύνεται από τη "μητέρα Τουρκία", με πολλά προβλήματα, όμως, εσχάτως. Η ελληνική πλευρά ήταν η χούντα του Ιωαννίδη. Που με λεονταρισμούς και ανόητες πράξεις, σαν το πραξικόπημα 5 μέρες πριν, επέβαλε εξουσία ενάντια στους μακαριακούς και τους κομμουνιστές του ΑΚΕΛ. Το σχέδιο φαίνεται να λειτούργησε καλά: πραξικόπημα, παρέμβαση Τούρκων, "Αττίλας". Η ουσία
όμως έγκειται και στον ρόλο του επονομαζόμενου ξένου παράγοντα. Τα πράγματα ήταν απλά. Ενας Μακάριος ή μια δύναμη εξουσίας σαν το ΑΚΕΛ, θα μπορούσαν να μεταστρέψουν το νησί, το μεγαλύτερο αβύθιστο αεροπλανοφόρο (δεύτερο, η Κρήτη) στην αγκαλιών των Σοβιετικών. Οπότε, σε σχέση με τον διακαή πόθο των ΗΠα για πλήρη έλεγχο της Μ. Ανατολής, μια υπάκουη κυβέρνηση σε ΕΛλάδα, με μαριονέτα στην Κύπρο και αδεφλή εξουσία στην Τουρκία, θα επέλυε πολλά προβλήματα και ταυτοχρόνως θα άνοιγε πόρτες για τον έλεγχο της Μ. Ανατολής.
Ετσι πήγαν τα πράγματα, με τις αποκαλύψεις για τον (μη) ρόλο της ΕΛΔΥΚ, για καθυστερήσεις, αναβολές, καμώματα και αδράνειες, να επηρεάζουν μόνο κατ' ελάχιστο την προειλημμένη απόφαση: "δικαίωση" των Τούρκων, έλεγχος της Ελλάδας, πιόνια στην Κύπρο. Σιγά σιγά, όλες οι πραξικοπηματικές παραινέσεις και ενέργειες, ντύθηκαν τον μανδύα της δημοκρατικότητας του... ΟΗΕ. Και έτσι, τα ψηφίσματα είναι τουλάχιστον κουρελόχαρτα, η κατοχή παραμένει, οι αγνοούμενοι αγνοούνται, ο ξεριζωμός έγινε μονιμότητα. Οι ΕΛληνες χουντικοί έπεσαν, οι Τούρκοι ανέβηκαν έξι χρόνια μετά. Ο Ντενκτάς χάθηκε, οι τουρκοκύπριοι δουλεύουν σε ελληνοκυπριακές εταιρίες, γιατί μόνο αυτές πληρώνουν. Το νησί είναι η καλύτερη βασίλισσα στο σκάκι των μεγάλων στην περιοχή και ο λαός απλώς υπομένει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου