Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Είναι πολλά 37 χρόνια

Η αντιπαράθεση Χατζηγάκη – Μιχελάκη (εκπροσώπου Τύπου της ΝΔ), παρότι επισήμως… δεν έγινε, αφού όλες οι δηλώσεις είναι αποτέλεσμα συνομιλιών με δημοσιογράφους, αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου για την πιθανή απόφαση του Αντ. Σαμαρά να υποδείξει στον τρικαλινό πολιτικό την πόρτα εξόδου. Όχι από το κόμμα, όπου ίσως θα του επιφυλασσόταν κάποιος διακοσμητικός ρόλος, (αν αυτή ήταν η αρχική θέληση του Σαμαρά) αλλά από την πολιτική σκηνή. Ο πρώην υπουργός σαφώς δεν είναι ηλικιακά μεγάλος: «Μόλις» 67 ετών – για Ελληνα πολιτικό, δεν θεωρείται μεγάλη ηλικία. Αλλά, έχει ήδη 37 χρόνια στην πολιτική. Είναι πλέον από τους παλιότερους βουλευτές. Εχει διατελέσει υπουργός σε όλες τις κυβερνήσεις της ΝΔ από το ’90 και μετά (αλλά και στη συγκυβέρνηση), καθώς και α’ αντιπρόεδρος της Βουλής. Γι’ αυτό πολλοί εξεπλάγησαν όταν στη συνέχεια ξανάγινε υπουργός. Προσπάθησε να προβάλλει ένα δήθεν φιλολαϊκό προφίλ, συνδυάζοντας τις «φιλοσοφικές στάσεις» με την αμέριστη συμπαράσταση στους φτωχούς (ανεβαίνω στα τρακτέρ προεκλογικά, υπόσχομαι «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά», μοιράζω 500 εκατ. ευρώ - που τώρα μας τα ζητούν πίσω κ.λπ.). Πολιτικός από πολιτική οικογένεια (με όποια έννοια του όρου θέλετε στην Ελλάδα), βουλευτής από 28 ετών (πότε δούλεψε;) και φίλος του Γ. Σουφλιά (μοιράζονταν το ίδιο γραφείο τα πρώτα χρόνια). Κακές γλώσσες στα Τρίκαλα λένε ότι ο Σουφλιάς τον έβαζε στις κυβερνήσεις. Καλές γλώσσες στα Τρίκαλα λένε ότι έχει βοηθήσει πολύ κόσμο (= διορισμοί π.χ.). Προσπάθησε να περάσει το προφίλ ενός πολιτικού που σκέφτεται. Γι’ αυτό, ήδη από το 1979 αρχίζει και συγγράφει. Κυρίως βιβλία για ζητήματα ιδεολογικής κατεύθυνσης της ΝΔ. Η οποία, όταν έβλεπε πολύ κοντά την εξουσία (2002 κ.ε.) στράφηκε ιδεολογικά προς τον δήθεν μεσαίο χώρο, προκειμένου να αποσπάσει την κρίσιμη ψήφο των μετακινούμενων ψηφοφόρων. Ετσι, θεωρήθηκε (από τον ίδιο) επιτυχία του ιδίου, να ξεθάψει ένα βιβλίο του 1981 περί μεσαίου χώρου. Ο Κώστας Καραμανλής το έκανε σημαία του – το σύνθημα – και το περιβάλλον του Σωτ. Χατζηγάκη σχεδόν άφηνε να κυριαρχεί η εντύπωση ότι αυτός έδωσε την ιδεολογική πλατφόρμα στη ΝΔ. Ετσι, σε ρεπορτάζ αλήστου μνήμης (του Μ. Κοττάκη, στη ΝΕΤ, Άλλη Οψη, Κυριακή 17/06/2007, σε επανάληψη νομίζω) παρουσιαζόταν ως ο «φιλόσοφος πολιτικός»! Εξάλλου η ΝΔ έπρεπε να βρει κάποιον τέτοιον, μετά τους Κ. Τσάτσο και Παν. Κανελλόπουλο. Αλλά μετά ήρθαν τα σκάνδαλα. Στο Δικαιοσύνης η ΘΕΜΙΣ Κατασκευαστική και η ίδρυση περιφερειακού γραφείου στα… Τρίκαλα, με υπαλλήλους περισσότερους από το αντίστοιχο της Θεσσαλονίκης. Οι κακές γλώσσες στα Τρίκαλα λένε ότι βολεύτηκαν πολλοί γνωστοί, που ανταπέδωσαν. Οι καλές γλώσσες λένε ότι βοηθήθηκαν πολλοί. Και, φυσικά, στο Αγροτική Ανάπτυξης η ΑΓΡΟΓΗ. Για την οποία έχουν γραφεί τόσα, όσα σχεδόν και για το Βατοπέδι. Οι κακές γλώσσες στα Τρίκαλα δεν έμειναν στο παράδειγμα του μπάρμαν, αλλά έλεγαν πολλά για προσλήψεις πολλών. Οι καλές γλώσσες στα Τρίκαλα λένε ότι έδωσε δουλειά σε πολλούς και δεν είναι κακό να ψάχνεις για δουλειά. Πιο κακές γλώσσες όμως, αφήνουν πολλά υπονοούμενα. Μετά την ήττα, μετά τα ραπίσματα της… ανυπάκουης (για τη διεκδίκηση τη θέσης της Περιφερειάρχη) Κατ. Μπατζελή, άρχισε το «ξήλωμα» του υπουργού. Από τα Τρίκαλα. Παράδειγμα; Παλιά, όταν είχε ιδρυθεί και «Σύλλογος Φίλων Σωτήρη Χατζηγάκη» (η ταμπέλα στο… πολιτικό του γραφείο υπήρχε τουλάχιστον μέχρι τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας), «ερχόταν ο βουλευτής στο χωριό» και πήγαιναν πολλοί να τον δουν. Μάλιστα, στα μέσα του 2010 (ή του 2009; Μάλλον τότε, αφού η ΝΔ δεν είχε χάσει ακόμη τις εκλογές) είχε διακινηθεί και δελτίο Τύπου από το γραφείο του, για κοσμοσυρροή, με αποτέλεσμα να κλείσει η αστυνομία τον δρόμο – ή κάτι τέτοιο. Με την παλιά γνωστή λαϊκιστική λογική του «έχει πολύ κόσμο». Πριν έναν μήνα, νέα επίσκεψη στο γραφείο του, ελάχιστοι παρόντες. Περασμένα μεγαλεία. Γιατί; Διότι η αποδόμηση ξεκίνησε με το ίδιο του το όπλο: ιδεολογικά. Στην Πολυθεματική Προσυνεδριακή Συνδιάσκεψη του κόμματος (06/06/10), ο Αντ. Σαμαράς διακηρύσσει ότι κυρίαρχη ιδεολογία για τη ΝΔ είναι ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός. Για τον οποίο είχε επίσης γράψει ο Σωτ. Χατζηγάκης, αλλά παλιά, επί παππού Καραμανλή. Ενώ είχε γράψει και ένα άρθρο στην «Καθημερινή» (13/9/2009), στο οποίο διαχώριζε τον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό του παππού Καραμανλή (δεκαετία ’70) , από τον κοινωνικό φιλελευθερισμό (δεκαετία ’80) - και πάντα για τη Δεξιά, εννοείται – προκρίνοντας τον μεσαίο χώρο. Ο Σαμαράς όμως είπε επί λέξει: …οι ιδέες μας εκφράζουν αυθεντικά την ελληνική κοινωνία. Είναι οι ιδέες του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού: Ο οποίος αποτολμά σύνθεση του Κοινωνικού και του Προσωπικού. Αποτελεί «χρυσή τομή» του συλλογικού και του ατομικού. Είναι «Φιλελευθερισμός», γιατί έχει στόχο την απελευθέρωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος, την αποενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας, την αλλαγή παραγωγικού μοντέλου και την υπέρβαση του παρασιτισμού. Και είναι «Κοινωνικός», γιατί παραπέμπει στη διαφύλαξη του κοινωνικού κράτους και λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας των πολιτών. Ιδιαίτερα των πιο αδύναμων και των πιο ευπαθών κατηγοριών. Δεν έχει καμία σχέση με το Σοσιαλισμό. Γιατί θέλει το κράτος-ρυθμιστή των αγορών, όχι «παραγωγό», ούτε «δυνάστη» των αγορών. Και δεν έχει καμία σχέση με το Νεοφιλελευθερισμό γιατί επιμένει στο ρυθμιστικό ρόλο του κράτους. Δεν το θέλει ανύπαρκτο, «κράτος-νυχτοφύλακα». Δέκα ημέρες μετά (16/6/10), η «φωνή» του κόμματος που διανέμεται στα περιφερειακά ΜΜΕ (Εβδομαδιαία Γνώμη), έγραφε: «Εξανέστησαν ορισµένοι που ο πρόεδρος του κόµµατος µίλησε για κοινωνικό φιλελευθερισµό, στο Πολυθεµατικό Προσυνέδριο της Ν∆. Και εξανέστησαν µε περισσή ιδεολογική υποκρισία, υποστηρίζοντας ότι το κόµµα εγκαταλείπει τις ιδεολογικές αρχές του ιδρυτού της» Ακολουθεί ένα κείμενο κατά όσων τα πιστεύουν αυτά και μετά επιτίθεται στους λάτρεις το μεσαίου χώρου (και στους καραμανλικούς γενικότερα): «Είναι σαφές ότι αναφερόµενοι στον κοινωνικό φιλελευθερισµό προσδιορίζουµε έναν ευρύτατο χώρο ο οποίος υπερβαίνει κατά πολύ αυτόν που οριοθετούσαν παρηκµασµένες ιδεολογίες και ιδεολογήµατα του παρελθόντος. Λ.χ. υπό το πρίσµα µιάς απλής θεώρησης της ιδεολογίας του Κέντρου, θα µπορούσε κανείς να πει ότι εκφράζει τη µέση πολιτική οδό, µολονότι µία τέτοια παραδοχή ενέχει τον κίνδυνο να απορρίπτει a priori ότι ένα κόµµα που βρίσκεται ιδεολογικώς είτε στο χώρο της δεξιάς είτε στο χώρο του δηµοκρατικού σοσιαλισµού είναι δυνατόν να πολιτεύεται µε τις αρχές της «µεσότητος», την οποία υποτίθεται ότι εκπροσωπεί το Κέντρο!». Θέλετε κι άλλο; Φλεβάρης του 2011, ρωτούν τον εκπρόσωπο της ΝΔ για τον μεσαίο χώρο. Και ο Γ. Μιχαλέκης απαντά: Έχουν ρωτήσει τον Πρόεδρο σε μια συνέντευξη που έδωσε στην εφημερίδα «Δημοκρατία». «Σας κατηγορούν ότι έχετε στρέψει τη Ν.Δ. δεξιότερα απεμπολώντας το μεσαίο χώρο». Και η απάντηση: «Δεν με ενδιαφέρει μόνο ο λεγόμενος μεσαίος χώρος, με ενδιαφέρει ολόκληρη η κοινωνία. Δεν υπάρχουν μόνο ταλαντευόμενοι ψηφοφόροι, αυτοί που συνήθως ονομάζουν μεσαίο χώρο». Είναι σαφές αυτό. Κι αυτό εκφράζει τη Νέα Δημοκρατία όσον αφορά το μεσαίο χώρο. Ετσι, ο «μεσαίος χώρος» ετάφη και επέστρεψε εις τα εξ ων συνετέθη. Μετά, ήρθαν οι τοποθετήσεις τομεαρχών στη ΝΔ. Μέχρι και ο αποτυχών να εκλεγεί - και με ευθύνες για τη ΛΑΡΚΟ, λένε - Θεοδ. Σκρέκας κάπου μπήκε (σε τομέα για πρώην βουλευτές). Ο Βλαχογιάννης, από τους πρώτους υποστηρικτές του Σαμαρά, πήρε θέση, ο Λέγκας το ίδιο, όλοι οι Θεσσαλοί το ίδιο. Εκτός του Χατζηγάκη. Το ρήγμα ήταν προφανές. Εκδηλώθηκε απλώς με τη συνέντευξη Χατζηγάκη σε τοπικό ραδιόφωνο (φίλου, λένε και οι κακές γλώσσες και οι καλές γλώσσες στα Τρίκαλα). Ουδείς ρόλος για τον «έμπειρο πολιτικό». Αρα, αυτός βάζει στο κάδρο την Ντόρα, παρά την παραίτηση από το Γεωργίας το ’91, επί πρωθυπουργίας του μπαμπά της (πολιτική είναι). Το μεθόδευσε όμως. Πέρασε απαρατήρητο ένα άρθρο στην Ελευθεροτυπία, μία ημέρα πριν τα «γεγονότα» (15/3/11). Και πάλι έγραφε για τον μεσαίο χώρο, αναμασώντας τα ίδια. Προσοχή, όμως: φρόντισε στην αρχή του κειμένου να τοποθετήσει το παρακάτω ρητό: «Υπερασπίσου το δικαίωμά σου να σκέφτεσαι. Η εσφαλμένη σκέψη είναι προτιμότερη από το να μη σκέφτεσαι», της Υπατίας. Κάτι ήθελε να πει και ίσως για κάτι να προϊδεάσει. Την άλλη μέρα μίλησε στο ραδιόφωνο. Επαιξε, ρίσκαρε, έχασε. Μπορεί ο ίδιος να θεωρεί ότι δεν έχασε, ότι θα κάνει ηρωική έξοδο, ότι θα τον διαγράψουν ίσως, και ότι μετά βαΐων και κλάδων θα ανακηρυχθεί σε φιλοσοφικό σωτήρα της Δημοκρατικής Συμμαχίας (καθώς το κόμμα ψάχνει ακόμη βουλευτές για να συστήσει κοινοβουλευτική ομάδα από βουλευτές που εξελέγησαν με άλλο κόμμα (μα, πώς λέγεται αυτή η πρακτική… πώς λέγεται…). Μπορεί να ελπίζει ότι θα τον επαναφέρει ο Σαμαράς; Από πολύ δύσκολο έως απίθανο. Μπορεί να ελπίζει ότι θα εκλεγεί βουλευτής με τη ΔΗΣΥ; Μπορεί. Θα εκλεγεί; Δύσκολο. Μολονότι υπεύθυνος του κόμματος στον νομό είναι ο πρώην συνεργάτης του και μετέπειτα εσωκομματικός εχθρός του Ντ. Κοτρώνης, μολονότι στήριξη θα δοθεί (πολιτική είναι), θα πρέπει κάποιος να τον ψηφίσει. Και γιατί να τον ψηφίσει, τώρα πια; Καλώς ήρθες (;) Μικέλη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου