Ηταν 3 το πρωί της 30ης Μαρτίου 1952, 59 χρόνια πριν. Ολη η Αθήνα κοιμόταν ήσυχη. Σε λίγες ώρες, άλλοι θα πήγαιναν στην εκκλησία, άλλοι θα χασμουριόταν, άλλοι θα έβγαιναν για ένα μεροκάματο - αν έβρισκαν. Ομως, εκεί, στο κελί, ο φύλακας ξυπνά τον Μπελογιάννη, τον Μπάτση, τον Αργυριάδη και τον Καλούμενο. Η Επιτροπή Χαρίτων είχε απορρίψει τις αιτήσεις τους, οπότε η θανατική ποινή του στρατοδικείου, έπρεπε να εκτελεστεί. Πρωί Κυριακής. Ημέρα κατά την οποία ούτε οι Γερμανοί έκαναν εκτελέσεις. Το κομβόι ξεκινά, φτάνει στο Γουδή
και στις 4.12, οι τέσσερις εκτελούνται. Ο σάλος είχε ξεσπάσει από νωρίς. Το σκίτσο του Πικάσο (φωτό), οι διανοούμενοι, ακόμη και ο Μητροπολίτης Χρύσανθος, είχαν ζητήσει τη μη εκτέλεση. Αλλά, στο πλέγμα της μετεμφυλιακής βαρβαρότητας, η νικήτρια πλευρά έπρεπε να βάλει καλά καρφιά και να δώσει μήνυμα: χάσατε, αλλά θα συνεχίσετε να πληρώνετε.
Κάπου στη Γαλλία, ζει ο ζωγράφος Πίτερ ντε Φράντσια. Διαβάζει τις εφημερίδες, ακούει ραδιόφωνο, συναντάται με άλλους καλλιτέχνες. Και φιλοτεχνεί τον εικονιζόμενο πίνακα "Η εκτέλεση του Μπελογιάννη" (The Execution of Beloyannis), τον πρώτο από μια τριλογία για τη μεταπολεμική περίοδο (λεπτομέρειες εδώ).
Ο 90χρονος πλέον Φράντσια, μίλησε στο "Βήμα" την περασμένη Κυριακή 20 Μαρτίου 2011. Εκεί, περιγράφει πώς τον φιλοτέχνησε: «Ζωγράφισα τον πίνακα γρήγορα,ύστερα από ένα μόνο προσχέδιο, υπό τη συναισθηματική επιρροή των ίδιων των γεγονότων. Τότε ζούσα ήδη στην Αγγλία και, παρ΄ ότι η αίσθησή μου είναι ότι η αντίδραση εδώ ήταν μάλλον μικρότερη από ό,τι στη Γαλλία, στον κύκλο των επαφών μου η εξέλιξη αυτή είχε μεγάλη επίπτωση». Ενδιαφέρον έχει και το ότι ο πίνακας δεν είχε ποτέ εκτεθεί, μέχρι που ένας 28χρονος Κορίνθιος προγραμματιστής ηλεκτρονικών υπολογιστών (στο Λονδίνο εργάζεται), ο Βασίλης Καραβάς, βρήκε δεσμό από τη Wikipedia (θα τον δείτε στο κάτω μέρος της σχετικής δημοσίευσης για τον Μπελογιάννη), έψαξε, βρήκε τον καλλιτέχνη, αγόρασε τον πίνακα, με τον όρο να εκτεθεί/δοθεί/πουληθεί σε ελληνικό μουσείο. Αν προσέξετε καλά τον πίνακα, σημασία έχουν δύο λεπτομέρειες: το γαρύφαλλο δίπλα από τον Μπελογιάννη και τα δύο σφιγμένα χέρια δύο συντρόφων του, πριν πεθάνει. Σαφείς επιρροές από Ισπανούς ζωγράφους, έντονα χρώματα και μορφές κοντά στη διάλυση, αλλά στέρεες...
Διαβάστε όλο το δημοσίευμα του ΒΗΜΑΤΟΣ εδώ
Ηταν 3 το πρωί της 30ης Μαρτίου 1952, 59 χρόνια πριν. Ολη η Αθήνα κοιμόταν ήσυχη. Σε λίγες ώρες, άλλοι θα πήγαιναν στην εκκλησία, άλλοι θα χασμουριόταν, άλλοι θα έβγαιναν για ένα μεροκάματο - αν έβρισκαν. Ομως, εκεί, στο κελί, ο φύλακας ξυπνά τον Μπελογιάννη, τον Μπάτση, τον Αργυριάδη και τον Καλούμενο. Η Επιτροπή Χαρίτων είχε απορρίψει τις αιτήσεις τους, οπότε η θανατική ποινή του στρατοδικείου, έπρεπε να εκτελεστεί. Πρωί Κυριακής. Ημέρα κατά την οποία ούτε οι Γερμανοί έκαναν εκτελέσεις. Το κομβόι ξεκινά, φτάνει στο Γουδή
και στις 4.12, οι τέσσερις εκτελούνται. Ο σάλος είχε ξεσπάσει από νωρίς. Το σκίτσο του Πικάσο (φωτό), οι διανοούμενοι, ακόμη και ο Μητροπολίτης Χρύσανθος, είχαν ζητήσει τη μη εκτέλεση. Αλλά, στο πλέγμα της μετεμφυλιακής βαρβαρότητας, η νικήτρια πλευρά έπρεπε να βάλει καλά καρφιά και να δώσει μήνυμα: χάσατε, αλλά θα συνεχίσετε να πληρώνετε.
Κάπου στη Γαλλία, ζει ο ζωγράφος Πίτερ ντε Φράντσια. Διαβάζει τις εφημερίδες, ακούει ραδιόφωνο, συναντάται με άλλους καλλιτέχνες. Και φιλοτεχνεί τον εικονιζόμενο πίνακα "Η εκτέλεση του Μπελογιάννη" (The Execution of Beloyannis), τον πρώτο από μια τριλογία για τη μεταπολεμική περίοδο (λεπτομέρειες εδώ).
Ο 90χρονος πλέον Φράντσια, μίλησε στο "Βήμα" την περασμένη Κυριακή 20 Μαρτίου 2011. Εκεί, περιγράφει πώς τον φιλοτέχνησε: «Ζωγράφισα τον πίνακα γρήγορα,ύστερα από ένα μόνο προσχέδιο, υπό τη συναισθηματική επιρροή των ίδιων των γεγονότων. Τότε ζούσα ήδη στην Αγγλία και, παρ΄ ότι η αίσθησή μου είναι ότι η αντίδραση εδώ ήταν μάλλον μικρότερη από ό,τι στη Γαλλία, στον κύκλο των επαφών μου η εξέλιξη αυτή είχε μεγάλη επίπτωση». Ενδιαφέρον έχει και το ότι ο πίνακας δεν είχε ποτέ εκτεθεί, μέχρι που ένας 28χρονος Κορίνθιος προγραμματιστής ηλεκτρονικών υπολογιστών (στο Λονδίνο εργάζεται), ο Βασίλης Καραβάς, βρήκε δεσμό από τη Wikipedia (θα τον δείτε στο κάτω μέρος της σχετικής δημοσίευσης για τον Μπελογιάννη), έψαξε, βρήκε τον καλλιτέχνη, αγόρασε τον πίνακα, με τον όρο να εκτεθεί/δοθεί/πουληθεί σε ελληνικό μουσείο. Αν προσέξετε καλά τον πίνακα, σημασία έχουν δύο λεπτομέρειες: το γαρύφαλλο δίπλα από τον Μπελογιάννη και τα δύο σφιγμένα χέρια δύο συντρόφων του, πριν πεθάνει. Σαφείς επιρροές από Ισπανούς ζωγράφους, έντονα χρώματα και μορφές κοντά στη διάλυση, αλλά στέρεες...
Διαβάστε όλο το δημοσίευμα του ΒΗΜΑΤΟΣ εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου