Καλώς όρισες

Καλώς μας ήρθες πάλι. Είχαμε καιρό να πούμε. Πέρυσι μόνο, ήρθες για κάποιο διάστημα, αλλά δεν προλάβαμε να σε χαρούμε. Και περιμέναμε πολύ καιρό. Χρόνια. Είχε πολλές φορές αναβληθεί ο ερχομός σου. Εχεις εκείνο τον ξάδερφο, που κάθε χρόνο δεν λέει να μας αφήσει και να σηκωθεί να φύγει. Ισως του αρέσει η ζέστη, παρότι μας την παίρνει μακριά. Αλλά και πάλι, αιωνίως δεν κάθεται. Μήπως έχεε καταστρώσει σχέδιο μαζί; Να μην μας έρχεσαι δηλαδή, και να απουσιάζεις για καιρό, για να σε πεθυμήσουμε... Αλλά, και πάλι, δεν σου ταιριάζουν τέτοια νάζια. Οχι ότι δεν είσαι ναζιάρα. Ουουου. Ειδικά από σένα, μόνο τέτοια έχουμε. Στην αρχή, μια γεύση από το τι μας περιμένει. Μετά, μια αγριάδα και μια επάνοδος του ξαδέλφου. Μετά, μια νέα, δυναμική είσοδος, για να φοβηθούμε μην έρθει ο άλλος ξάδερφος, εκείνος που μας ταλαιπωρεί επίσης για χρόνια. Και μετά... α, μετά, χαλαρά. Κάθε πρωί με χαμόγελο, ετοιμάζεις τις ψυχές για καλή διάθεση, για χαμόγελα, για ημέρα με ενδιαφέρον. Κατά το μεσημέρι, παίρνεις τα πάνω σου, για να νιώσουμε "όσο πρέπει" ξέγνοιαστοι. Το απόγευμα είμαστε όλοι ήσυχοι και το βραδάκι φροντίζεις να γευτούμε ποτά με θέα και να μυρίσουμε λουλούδια. Αργά τη νύχτα, ο ύπνος είναι γλυκός, ήρεμος, χωρίς προβλήματα. Και ξανά από την αρχή. Και έρχεται και το Πάσχα. Ο,τι σου πρέπει, δηλαδή. Και φέτος δεν νομίζω να κουραστείς. Θα μείνεις για πολύ, ε; Καλώς όρισες άνοιξη...