Γιαουρτώματα, η "επαναστατική" πράξη

Γιαούρτωσαν τον Θ. Πάγκαλο κάποιοι κάτοικοι της Κερατέας. Ετρωγε σε ένα μαγαζί στα Καλύβια (ούτε ξέρω πού είναι, αλλά για να το λένε οι Αθηναίοι, θα είνα γνωστό) και πήγαν πολλοί αγωνιζόμενοι κάτοικοι, να ζητήσουν τον λόγο για το δίκαιο αίτημά τους. Κάποια στιγμή και ενώ συζητούσαν για τον ΧΥΤΑ και τα όσα έχουν συμβεί, κάποιος πέταξε ένα γιαούρτι. Φυσικά, το βίντεο ανηπαρήχθη παντού. Ολοι το έχουν ανεβάσει στο facebook και κυκλοφορεί σε διάφορα μπλογκς (από εκείνα που βγάζουν μια απέχθεια για τα πάντα). Ομως τι άλλαξε μετά από αυτό το γιαούρτωμα, το γιουχάισμα στον Πρωτόπαπα, το ξύλο στον Χατζηδάκη, την αποπομπή Πάγκαλου από την Ελληνική Εστία του Παρισιού; Δικαιώθηκαν οι πολίτες; Αλλαξε η εφαρμοζόμενη πολιτική; Δόθηκαν χρήματα παραπάνω σε όσους αντιετωπίζουν προβλήματα; Οχι. Αντιθέτως. Η εφαρμοζόμενη πολιτική υφίσταται και δεν αλλάζει - τουλάχιστον προς το παρόν, αφού διαχέεται ότι θα κινηθεί χρήμα στην αγορά σε κάποιο διάστημα. Το γιαούρτωμα, λοιπόν, απλώς ικανοποίησε το θυμικό και την αντίδραση όσων μέχρι τώρα ψήφιζαν μανιωδώς τα κόμματα εξουσίας. Ενα κύμα... αντιδραστικής αντίδρασης στην πολιτική έχει εμφανιστεί μέσω δεκάδων μπλογκς που συνήθως γράφουν τα ίδια και συνήθως εκπροσωπούν συγκεκριμένες τάσεις ιδεολογίας. Προκαλούν σε χειροδικία, αισθανόμενοι ίσως ότι αυτή θα τα λύσει όλα. Οπως και οι παραινέσεις του στυλ "κάψτε τη Βουλή", οι φωνές του στυλ "οι αλήτες πολιτικοί", "δεν τα φάγαμε μαζί" κ.τ.ο. Φυσικά, δεν έχει γίνει τίποτε. Ούτε ιστορικά, ούτε πρόκειται να γίνει στο μέλλον, από τη στιγμή που οι αντιδράσεις αυτές, απλώς είναι ηρωικές στα μάτια όσων τις κάνουν και όσων δεν έχουν το θάρρος να τις κάνουν. Οι... επαναστατικές αυτές πράξεις είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος των δήθεν αριστερών επαναστατών των διαφόρων "πυρήνων". Πολιτικά, έχουν ηττηθεί εδώ και χρόνια (από την εποχή της προεπαναστατικής περιόδου στη Ρωσία μέχρι τη Γερμανία και την Ιταλία του '70). Μια προσωπική αντιπαράθεση υπάρχει. Λες και αν χτυπηθεί ο τάδε, δεν θα πάρει άλλος τη θέση του. Απλές ανοησίες όλα αυτά, που μοιάζουν μόνο με παιδικές αντιδράσεις: "μαμά, μου πήρε το κινητό, κι εγώ τον χτύπησα". Και μάλιστα, στο όνομα της κοινωνίας και του λαού. Ο οποίος, όμως, όταν αντιδρά, αντιδρά μόνος του μεν, αλλά συλλογικά και με τρόπο σαφή: πορείες, απεργίες, διαδηλώσεις, πολιτική μάχη ιδεών. Τόσο απλά και τόσο δυσάρεστα, οι αυτόκλητοι υπερασπιστές του δικαίου έκαναν το "καθήκον" τους. Η αυτοδικία, όμως, νομιμοποιούμενη από μία πλευρά, μπορεί να επιφέρει συλλογική αντίδραση από την άλλη: στις πορείες τις τρώνε όλοι και μόνο τα οργανωμένα μπλοκ (εδώ και χρόνια γίνεται αυτό) αντιστέκονται και προφυλάσσονται. Ο αγώνας των καοτίκων της Κερατέας είναι στην επικαιρότητα τόσο καιρό, διότι συμμετέχουν όλοι οι κάτοικοι. Δεν πήγαν δυο "Ρομπέν των ΧΥΤΑ" να διεκδικήσουν το δίκιο της πόλης και αμέσως το θέμα πήρε διαστάσεις. Αυτό έγινε με τη συνεχή ζύμωση, τις πορείες, τις αντιδράσεις, την αντίσταση στα ΜΑΤ. Οποιος πιστεύει ότι με ένα γιαουρτάκι ο κάθε πολιτικός θα κάνει πίσω, είναι τόσο γελασμένος, όσο και αυτός που πιστεύει ότι το γιαουρτάκι το ανακάλυψε η ΔΕΛΤΑ.