Η Αυγή της Οδύσσειας και άλλες αηδίες

Το όνομα που έδωσαν οι Αμερικάνοι και οι γενικώς «σύμμαχοι» στη φονική επίθεση στη Λιβύη είναι κατάπτυστο. Χρησιμοποιεί ένα κατ’ εξοχήν έργο για τη ζωή, της παγκόσμιας λογοτεχνίας, και το συνδέει με μια πολύ ωραία λέξη, την αυγή. Συμπλέκει το σαφές και το ονειρικό, το ελπιδοφόρο και την υπόμνηση, την Ιθάκη και τον αγώνα. Δημιουργεί συνειρμούς, στοχεύει στην έγερση του θυμικού, προσωποποιεί τον εχθρό – Ποσειδώνα στον φονιά Καντάφι και ελπίζει σε γενική υποστήριξη. Οι Αμερικάνοι αυτό το παιχνίδι το ξέρουν καλά: Καταιγίδα της ερήμου, Σοκ και Δέος, είναι άλλες δύο παρόμοιες περιπτώσεις. Τότε, όμως, είχαν και τον έλεγχο και τη διαχείριση και την ευθύνη των επιχειρήσεων. Τώρα καλύπτονται πίσω από τα τσιράκια τους, οπότε επιλέγουν ένα πιο «ποιητικό» όνομα. Η σημειολογική του ανάλυση κρύβει εντέχνως φόνους, σφαγές, φρίκες. Η επίκληση στο ταξίδι ζωής του Οδυσσέα, στον πόθο ενός ανθρώπου για νόστο, καλύπτει τις δολοφονίες. Και, ποια σχέση μπορεί να έχει ο νόστος με τους Αμερικάνους και τα λοιπά τσιράκια τους; Καμία. Εκτός κι αν εννοούν ότι θα επιστρέψουν σε έναν δικό τους χώρο. Επειδή αυτό δεν συμβαίνει στην πράξη, φαίνεται αδικαιολόγητη η επιλογή του ονόματος για αυτό το επίπεδο. Λάθος, όμως. Νόστος για αυτούς είναι η επιστροφή στην εκμετάλλευση, ως λεία, των κοιτασμάτων πετρελαίου της περιοχής, του πλήρους ελέγχου των καθεστώτων και της γενικότερης διαμόρφωσης όρων απόλυτης εξουσίας στην Αραβία και τη Β. Αφρική. Υπό τις έννοιες αυτές, το όνομα είναι πολύ επιτυχημένο. Αλλά είναι σαφές ότι αυτή τη φορά, ο Ποσειδώνας - πρέπει να είναι - ο καλός: αυτός που θα δεν θα αφήσει τον δήθεν Οδυσσέα να επιστρέψει σε μια Ιθάκη γεμάτη από ιμπεριαλιστικές δράσεις, σκοπιμότητες και χρυσοφόρες μπίζνες. *Ενας πολύ κατάλογος με τις ανά τους αιώνες αμερικανικές επεμβάσεις όπου γης, εδώ