Αρχαία κάτω από τη βάση

Πόνος και πανικός πρέπει να κατέλαβε τους αρχαιολάγνους, από τις απαντήσεις των μαθητών στην έευνα του υπουργείου Παιδείας για τις αλλαγές στο Λύκειο. Διότι οι απαντήσεις των μαθητών - απαντήσεις που κατά τα άλλα, βολεύουν κάποιες επιδιώξεις - δείχνουν ότι δεν τους ενδιαφέρουν τα αρχαία. Συγκεκριμένα, στη 13η κατά σειρά ερώτηση, "Θα σας διαβάσω τώρα μια λίστα μαθημάτων και θα ήθελα να μου πείτε ποια από αυτά θεωρείτε ότι πρέπει να είναι υποχρεωτικά και ποια επιλογής", τα αρχαία ελληνικά καταλαμβάνουν μόλις την 8η θέση ανάμεσα σε 19 επιλογές. Προηγούνται μαθηματικά, νέα ελληνικά και λογοτεχνία, ιστορία, πληροφορική, αγγλικά, φυσική, φυσική αγωγή. Επονται, χημεία, βιολογία, κοινωνιολογία, οικονομικά, ψυχολογία, φιλοσοφία, θρησκευτικά, άλλη ξένη γλώσσα, πολιτικές επιστήμες, μουσική, αισθητική αγωγή. Δυστυχώς δεν αναφέρεται στην έρευνα ποιοι και πώς απάντησαν, ώστε να υπάρχει πιο σαφής γνώμη. Αν απάντησαν μόνο οι μαθητές, χτύπημα στους αρχαιολάγνους. Αν απάντησαν όλοι, ακόμη χειρότερα για τους αρχαιολάγνους. Διότι η έλλειψη γνώσεων στη χρήση της γλώσσας, είναι εμφανής. Αλλά ποια έλλειψη; η σωστή έκφραση και ορθογραφία ή η χρήση τύπων της αρχαίας; Η εμφάνιση συντακτικών τύπων που να βγάζουν νόημα ή οι αρχαϊσμοί; Κανείς από όσους θέλουν τη διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας δεν ξέρει τι θέλει. Οπως λέει σωστά ο Δ. Μαρωνίτης στον πρόλογο του σχολικού βιβλίου της Οδύσσειας - του μαγικού αυτού κειμένου -, άλλο αρχαιογνωσία, άλλο αρχαιογλωσσία. Στην Ελλάδα, με τον μαγικό εκείνο τρόπο των αρχών του '90, εισήχθη η διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής στα σχολεία. Θεωρήθηκε ότι με τον τρόπο αυτόν, θα μάθουν καλύτερα τη νέα ελληνική οι μαθητές. Αποτέλεσμα; Σχεδόν 20 χρόνια μετά, οι νέοι έχουν κάποιες, πιθανώς χειρότερες, επιδόσεις στη νέα ελληνική, η ανορθογραφία αυξάνεται, η χρήση των greeklish ακόμη περισσότερο, η αδυναμία έκφρασης που να βγάζει νόημα, το ίδιο. Αν αφήσουμε στην άκρη τη συζήτηση περί του αν η γλώσσα δεν έχει όρια και, επομένως, δεχόμενη επιδράσεις, λειτουργεί αυτόνομα και ταυτοχρόνως συνδεδεμένη με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, δηλαδή, εάν δεν συζητήσουμε την είσοδο όρων των υπολογιστών στην καθημερινή ζωή, που είναι κι ένα πραγματικό φαινόμενο, εξάγονται ορισμένα συμπεράσματα. Οτι, για παράδειγμα, το σωστό είναι σχετικό. Γιατί θα πρέπει η έκφραση σε μία έκθεση - που δεν λέγεται έκθεση - να είναι οσπωσδήποτε γραμμένη εντός 500 π.χ. λέξεων; Εχει σημασία ή όχι ο τρόπος έκφρασης ενός μαθητή; Αν έχει, γιατί τίθεται αριθμητικό όριο; (φυσικά, θεωρητικώς, σε μεγαλύτερο πλαίσιο, αναπτύσσονται περισσότερες απόψεις, σφαιρικότερα. από την άλλη, το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν, ουκ εν τω πολλώ το ευ, κ.λπ.). Δεύτερο: αν θέλουμε τους μαθητές γνώστες της νέας ελληνικής, γιατί δεν τους διδάσκουμε... νέα ελληνική; Τρίτο: δεν έχει γίνει ούτε μία έρευνα που να "μετρά" τα αποτελέσματα της διδασκαλίας της αρχαίας ελληνικής. Δεν έχει αποτυπωθεί πουθενά η χρησιμότητα ή όχι αυτής της διδασκαλίας. Δεν έχει αποδειχθεί ότι χρησιμεύει κάπου. Τέταρτο: η αρχαία ελληνική, από πότε είναι ίδια με τη νέα ελληνική; Και σημειολογικά να το δει κανείς, αν ήταν ίδιες, θα είχαν το ίδιο όνομα. Αλλο οι ρίζες, άλλο οι ομοιότητες, άλλο το παρακλάδι - μετατροπή στο πέρασμα των αιώνων. Πέμπτο : πώς αποφασίστηκε ότι πρέπει οι μαθητές να διδάσκονται κατά βάση κείμενα περίπου 100 ετών; (5ος-4ος αιώνας κατά βάση, μαζί με ακροβατισμούς, αφού διδάσκονται κείμενα που... δεν είναι αρχαία ελληνική, όπως του Ιωάννη Χρυσοστόμου, γραμμένα αιώνες μετά τον χρυσό αιώνα. Επίσης, διδάσκονται με έναν ακόμη παραλογισμό: με τονικό σύστημα της αλεξανδρινής εποχής και μικρογράμματη γραφή, πολύ μεταγενέστερη της αρχαίας μκεφαλαιογράμματης). Εκτο παράδειγμα: πότε ρωτήθηκαν οι μαθητές "σας ενδιαφέρουν τα αρχαία ή η γνώση των αρχαίων μας προγόνων στο βαθύτερό της νόημα;". Ποτέ Αυτά για αρχή. *Η φωτογραφία είανι το Πάριο Χρονικό. Εάν κάποιος βγάλει άκρη, τότε είναι απόγονος όλων μαζί των αλεξανδρινών φιλολόγων (η μετάφρασή του εδώ)