Πολυκατοικία με αλαφιασμένους ενοίκους

Τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στην "πολυκατοικία", δηλαδή σε όλο τον χώρο της Δεξιάς, είναι τραγικά και κωμικά. Ολοι εναντίον όλων, όλοι με λανθασμένη τακτική και ίδια στρατηγική: να αρπάξουν μεγαλύτερο κομμάτι από μια πίτα ψηφοφόρων που θα τους οδηγήσει κάποτε, με κάποιον τρόπο, στην εξουσία. Τα γεγονότα είναι πολλά. Αρχίζουμε να τα απαριθμούμε: βαρείς χαρακτηρισμοί ανάμεσα σε Χατζηγάκη - Μιχελάκη, κόντρες Σαμαρά - Καρατζαφέρη στη Βουλή, κοριός στη συνάντηση Καρατζαφέρη - Λιάσκου για την προσχώρηση του δεύτερου στο κόμμα του πρώτου, κορώνες Σαμαρά - Ντόρας για το ποιος είναι ο... κανονικός κεντροδεξιός, διαμάχη για το αν ο Βορίδης πάει στη ΝΔ κ.λπ. Αυτά τουλάχιστον είδαν το φως της δημοσιότητας. Διότι σίγουρα στο παρασκήνιο γίνονται περισσότερα, από τη στιγμή που οι προσωπικές φιλοδοξίες, συμπλεκόμενες με τη διάθεση ταξικής έκφρασης ορισμένων στρωμάτων και ομάδων της κοινωνίας (λέγε με αστική τάξη), συγκρούονται με την υπάρχουσα πολιτική και οικονομική κατάσταση. Κατά βάση, τα προβλήματα σε όλο τον δεξιό χώρο σχετίζονται με την έλλειψη εμπιστοσύνης από τμήματα όσων από την αστική τάξη θα ήθελαν να (εξ)υπηρετηθούν από αυτόν τον χώρο. Διότι πλέον, η στήριξη στην κυβέρνηση είναι προφανής και μόνο τα σενάρια διάδοχης κατάστασης υπάρχουν, "αν το πράγμα ξεφύγει". Δηλαδή, οι χρυσές εφεδρείες - και τα τρία κόμματα της δεξιάς - θα πάρουν έναν ρόλο, μόνο αν στραβώσει η διαχείριση ή/και η άσκηση πολιτικής από την κυβέρνηση. Ουσιαστικά, η ταξική έκφραση της ΝΔ έχει περιοριστεί, ενώ το ΛΑΟΣ, παρά τους εξυπνακισμούς και τις τηλεοπτικές ατάκες Καρατζαφέρη για ενίσχυση της εκλογικής του βάσης, επιδιώκει να διατηρεί ρόλο κομπάρσου. Η ΔΗ.ΣΥ προβάλλει τάσεις ισχυρής παρουσίας, με στόχο συμμετοχή σε κυβέρνηση (και το ΛΑΟΣ, αλλά θα το επιλέξει αναλόγως της στιγμής). Ετσι, αποτυπώνεται και αντανακλάται με τον καλύτερο τρόπο η αδυναμία της δεξιάς παράταξης να εμπνεύσει, αφ' ενός την αστική τάξη, αφ' ετέρου τον λαό. Το παρελθόν (Καραμανλής) δεν αφήνει πολλά περιθώρια για άνοιγμα στην κοινωνία, έστω με λαϊκισμούς του στυλ "θα μειώναμε το έλλειμμα σε έναν χρόνο". Το παρόν είναι θολό και το μέλλον τόσο άδηλο, που δεν υπάρχει παρά μόνο ως επιθυμία. Τα τρία κόμματα έχουν έλλειψη σαφούς πολιτικής, έλλειψη ακόμη και να ορίσουν την οικονομική τους πολιτική - αν έχουν. Αυτή η έλλειψη προέρχεται και από τη διαπλοκή και από τον κομπραδόρικο και εξαρτημένο χαρακτήρα της αστικής τάξης της χώρας: όλοι ξέρουν ότι είναι πιόνια και όχι πύργοι.