Σκέψεις για την παρέλαση

Δεν ξέρω αν θεωρήθηκε ικανοποιητική η συμμετοχή των τρικαλινών στη φετινή παρέλαση για την 190η επέτειο της Επανάστασης του 1821. Κι αν θεωρήθηκε, από ποιούς θεωρήθηκε; Από τους μετέχοντες ή από τους θεατές; Και ως προς τι; Ως προς τον λεγόμενο παλμό και τα χειροκροήματα; Η συμμετοχή θεατών ήταν μάλλον μικρή σε σχέση με άλλες χρονιές. Τα πεζοδρόμια ήταν μεν γεμάτα, αλλά όχι "γεμάτα". Από την εξέδρα των επισήμων μέχρι τη Νομαρχία είχε κόσμο. Το ίδιο και από την απέναντι πλευρά. Μετά, αραιός ο κόσμος. Γύρω γύρω, πολλοί βόλταραν. Αλλοι για να χαζέψουν, άλλοι για να δουν γενικώς "τι παίζεται". Θυμάμαι, άλλες χρονιές, δεν μπορούσες να περάσεις με τίποτα στα σκαλάκια της γέφυρας προς την πλατεία Εθνικής Αντίστασης, ούτε να βρεις χώρο μετά τη Νομαρχία. Είχε και ήλιο πολύ, οπότε κάποιοι προτίμησαν να πιάσουν από νωρίς θέση στα τραπεζάκια της Ασκληπιού, όπου οι καταστηματάρχες θα πρέπει να κέρδισαν όσα δεν κέρδισαν όλα τα βράδια μετά τις Απόκριες. Γιατί, όμως, αυτή η σχετική μικρή προσέλευση (οι γονείς και οι συγγενείς τν παρελαυνόντων δεν υπολογίζονται). Ισως φταίει ο ήλιος. Ισως η βαρεμάρα και η ευκαιρία για ύπνο μέχρι αργά. Ισως η ανάγκη για ένα καφεδάκι οπουδήποτε, μέρα που είναι. Ισως η επανάληψη ενός σκηνικού, ίδιου κι απαράλλαχτου επί δεκαετίες. Ισως η μη έλευση ενός "ηχηρού" εκπροσώπου της κυβέρνηση. Ισως το Μνημόνιο. Ισως η κάθε είδους δυσκολία που αντιμετωπίζουν τόσες και τόσες οικογένειες. Ισως η δυσαρέσκεια από τη συγχώνευση σχολείων: πώς να τιμήσω μια πατρίδα που μου κλείει το σχολείο; Φυσικά, άλλο η πατρίδα τώρα, άλλο οι ήρωες του '21. Αλλά, επειδή το κάθε κράτος ταυτίζεται με τις επετείους και προωθεί ως συλλογική μνήμη ένα γεγονός για το οποίο μπορεί και να ήταν αντίθετο (αν υπήρχε τότε και σγχωρέστε μου τον ακροβατικά υποθετικό συλλογισμό), εκφράστηκε πιθανώς η δυσαρέσκεια απέναντι σε όλους όσοι μας καλούν να υποστούμε μειώσεις μισθών, μειώσεις συντάξεων, δυσχέρειες οικονομικές, την ώρα που δεν υπάρχει ορατό αποτέλεσμα. Η παρέλαση, εξάλλου, ως θεσμός, γνωρίζουμε πώς και πότε και από ποιον καθιερώθηκε και τι εξυπηρετεί. Δεν είναι, βεβαίως, η ίδια ως γεγονός, υπεύθυνη για τον παρωχημένο τρόπο έκφρσης πίστης σε ηρωικές στιγμές και αγώνες. Για παράδειγμα, οι παρελάσεις μαχητών του ΕΛ.ΑΣ σε απελευθερωμένα από τους Γερμανούς χωριά, ήταν έκφραση πίστης στη νίκη και στην αποτίναξη εκείνου του ζυγού. Και γινόταν από στρατιωτικά σώματα, έστω αντάρτικα. Ή, η παρέλαση μετά την απελευθέρωση της Αθήνας, το '44, ήταν το ίδιο ακριβώς πράγμα. Την ίδια ώρα, η άγνοια της ιστορίας και η πιθανή ένταξη του μαθήματος της Ιστορίας στα κατ' επιλογήν μαθήματα στο "Νέο Λύκειο", δείχνουν ότι προέχει η μόρφωση και όχι το σωστό βήμα στην παρέλαση. Αυτό, αφορά άλλους.