Οταν το χτένι διώχνει τον κόμπο

Η υπόθεση των 300 (μάλλον είναι 253) μεταναστών και η απεργία πείνας, που εισέρχεται στην 40η της ημέρα, εξελίσσεται ή θα εξελιχθεί σε ένα από τα πιο φλέγοντα ζητήματα της παροντικής πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας. Εμπλέκονται όλοι. Ανεξαιρέτως. Η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση, οι υπέρ και οι κατά των μεταναστών, ο ιμπεριαλισμός και η εξάρτηση, ο απλός νοικοκύρης που έκλαψε τους εκτελεσθέντες αστυνομικούς, ο αναρχικός που περιμένει επεισόδια, ο ακροδεξιός που περιμένει επεισόδια, ο κομμουνιστής, ο ριζοσπάστης αριστερός, ο επιχειρηματίας, ο δημόσιος υπάλληλος, ο αγρότης. Γιατί; Διότι είναι ένα θέμα που θα απασχολήσει όλους τους παραπάνω, αμέσως μόλις η υπόθεση παρει αρνητική τροπή. Ηδη ο Βαγγ. Βενιζέλος έθεσε ανθρωπιστικό ζήτημα, εκνευρίστηκε ο Γ. Ραγκούσης και του ανταπάντησε ότι δεν ξέρει τα δεδομένα. (περισσότερα εδώ). Ταυτόχρονα, η αριστερά όλων των τάσεων έχει αποκτήσει δύο σαφείς τάσεις, ο Γ. Καρατζαφέρης επισήμανε τις πιθανές συνέπειες ενός πιθανού νεκρού ("σπίθα μεγάλης αναστάτωσης στη χώρα") και ο τέως "υπαρχηγός" του Βενιζέλου, Γ. Λοβέρδος, κατηγόρησε την "Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης" λέγοντας ότι "Κανείς δεν μπορεί να είναι επαναστάτης όταν παίζει με τη ζωή αμάχων. Αυτός είναι έμπορος της επανάστασης, δεν είναι επαναστάτης προφανώς. Κανείς δεν μπορεί να μεσολαβεί ανάμεσα σε έναν εξασθενημένο άνθρωπο με τον γιατρό. Οι μεσολαβήσεις μπορεί να οδηγήσουν στο θάνατο". Από αυτή τη δήλωση θα ξεκινήαουμε, διότι αφορά άμεσα σε όσους έχουν στηρίξει αυτή την απεργία. Κατά πώς φαίνεται, ο ακτιβισμός συνδέθηκε με μια προσπάθεια αντιστροφής του κλίματος κατά των μεταναστών που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία. "Μας παίρνουν τις δουλειές", "γέμισαν την Αθήνα" λέει η μία πλευρά. "Δουλεύουν για εμάς και τους καρφώνουμε στην αστυνομία, για να μην τους πληρώσουμε, αντιτείνει η άλλη". Ετσι, προφανώς, οι της "Πρωτοβουλίας" αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν την κομμουνιστική πρακτική περί όξυνσης της αντίθεσης, χωρίς να την ασπάζονται. Οδηγήθηκαν σε μια τύπου "εργολαβίας" εκπροσώπηση των μεταναστών, προκειμένου το όλο καυτό ζήτημα να αντιμετωπιστεί μια και καλή. Λάθος: τέτοια ζητήματα δεν λύνονται με έναν νόμο ή με μία κίνηση. Λύνονται στη συνείδηση του λαού, βάσει των ανθρωπιστικών, δημοκρατικών ή άλλων πρακτικών που έχει ή δεν έχει, από την εξουσία που έχει ή δεν έχει. Αν, δηλαδή, οι Ελληνες ψηφίζαμε σαν τους Αυστριακούς, μια τέτοια κίνηση θα ήταν τουλάχιστον ανόητη. Επειδή, όμως, η χώρα μας έχει πολίτες που, είτε αντιμετώπισαν προσφυγιά μαρτυρική και δολοφονική, είτε μεταναστευτικό ξεριζωμό, είτε ανεργίας βάσανα, οι κοινωνικές αντιστάσεις είναι διαφορετικού μεγέθου και πολλαπλώς εμφανιζόμενες. Ετσι, ο μετανάστης θυμίζει τις "φάμπρικες της ξενιτιάς", αλλά και το "οι ξένοι κλέβουν". Ταυτόχρονα, η ανακίνηση και υπερ-δημοσιοποίηση ζητημάτων όπως αυτό της πλατείας Αγ. Παντελεήμονα, βάζει ένα φυτίλι. Αν αυτό ανάψει με θάνατο ενός εκ των μεταναστών, τότε ο Θεός θα παίξει ζάρια στην Ελλάδα. Και τι ζάρια! Ασόδυο. Διότι το πολιτικό/κοινωνικό ζήτημα των μεταναστών θα οδηγήσει σε συγκρούσεις όλων με όλους. Η "Πρωτοβουλία" δεν έχει την κοινωνική συμπαράσταση και πρόσβαση και να "σηκώσει" ένα τέτοιο ζήτημα. Ασκεί πολιτική "υψηλή", χρησιμοποιώντας ως συμμάχους τον απλό λαό και αριστερές οργανώσεις, αλλά εκ των υστέρων. Δεν προηγήθηκε ζύμωση (που λέγανε και παλιά), αλλά μια προωθημένη ενέργεια. Επομένως, η ελληνική κοινωνία θα περιχαρακωθεί - ξανά. Οι μετανάστες θα είναι ένας μόνιμα δακτυλοδεικτούμενος εχθρός, αγνοώντας όλοι μας ότι, βάσει της συνθήκης Δουβλίνο ΙΙ, υπογράψαμε να ξαναδεχόμαστε όσους φεύγουν από την Ελλάδα παράνομα και να μην τους στέλνει η χώρα στην οποία πήγαν, πίσω στην πατρίδα τους. Για αυτό, σίγουρα δεν φταίνε οι μετανάστες, ούτε όσοι τους υπερασπίζονται. Ετσι, τα κοινωνικά αντακλαστικά θα εγκλωβιστούν στο δίλημμα νόμιμος - παράνομος μετανάστης ή στο έξω οι ξένοι - μέσα οι ξένοι. θα αποκρυβεί η πολιτική του ΔΝΤ, θα εμφανιστούν οι εικόνες σπασμένων καταστημάτων, βιαιοτήτων της αστυνομίας, περίεργων κουκουλοφόρων, καταπτοημένων από τα χημικά απλών διαδηλωτών. Και μετά, τι; Τίποτα. Οι μετανάστες Αλβανοί που ζουν επί 20 χρόνια (Ποιος χόρευε ως ΥΠΕΞ το '91 στην Αλβανία;) σε χωριά, έχουν παιδιά που δεν θέλουν να δουν την Αλβανία ούτε ζωγραφιστή και τα αλβανικά δεν τα μαθαίνουν ούτε για αστείο. "Ενσωματώθηκαν", λένε οι επιστήμονες. Θυμάστε, όμως, τι είχαν περάσει επί δέκα χρόνια; Εκείνα τα ρεπορτάζ του παλιού Σκάι, για τους "Αλβανούς που κλέβουν παππούδες"; Τώρα οι Αλβανοί έγιναν Πακιστανοί και Αφγανοί, ξεχνώντας ότι υπήρξε καταγγελία, πως σε ομάδα ακροδεξιών στην Αθήνα μετέχει αλβανικής καταγωγής μαθητής. Ετσι, το "μετά", το "τίποτα", αποκτά ουσία. Ο ρατσισμός αποκτά νόημα. Ξένος είναι όποιος απειλεί τη ζωή που συνηθίσαμε. Αυτή που μας επιβάλλει η πραγματική τρομοκράτισσα της ζωής μας, η κάθε λογής δήθεν όμορφη που ξεπουλά τη θαυμαστή γυναικεία υπόσταση για 15 λεπτά δημοσιότητας, μέσω των μεσημβρινών εκπομπών και του λάιφ στάιλ της αποχαύνωσης. Τατιάνα δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Οπως, όμως, γίνεσαι και ήρωας, κάθε φορά που απειλείται το μέλλον σου. Αυτό, που έχτιζες με κόπο ως αγρότης στα χωράφια, ως δημόσιος υπάλληλος στο ανιαρό γραφείο, ως υπάλληλος σε κάθε εργοδότη που συνεχώς παραπονούνταν για τις δουλειές που δεν πάνε καλά, αλλά αγόραζε καναπέ από τη SATO για το εξοχικό. Ως απλός μεροκαματιάρης, ως αυτοαπασχολούμενος με ένα μαγαζάκι τρία επί τρία, ως λαχειοπώλης, ως οδηγός σε νταλίκα, ως γραμματέας σε επιχείρηση με δήθεν εξουσία (εσένα απέλυαν πρώτα). Ηρωας, που ανέτρεφες τα παδιά σου για να σπουδάσουν, να γίνουν δάσκαλοι, να βρουν δουλειά, να παντρευτούν άλλον έναν δημόσιο υπάλληλο και ο γιος τους να πάρει το όνομά σου. Ηρωας, που όταν αρρώστησε η μάνα σου, "προσέγγιζες" κάθε πολιτικό για να βρεις καλό γιατρό. Ηρωας, που, όταν ο ξάδελφός σου χρωστούσε από την πόκα, του έδινες καταθέσεις από την τράπεζα. Μετά, ανακάλυψες το χρηματιστήριο, τις κίτρινες σελίδες, το εύκολο κέρδος της νεοκαπιταλιστικής κερδοφορίας. Και ξέχασες. Εσύ, τώρα, με τους μετανάστες, τι θέση παίρνεις; Ισως "δεν είναι ώρα για διλήμματα" θα μου πεις. "Υπάρχει και το ΔΝΤ", που όλους μας βολεύει. Ετσι, μετά από κάποιες ημέρες ανόητων αντιπαραθέσεων σε όλα τα τηλεοπτικά παράθυρα, θα ασχοληθούμε με σοβαρά ζητήματα: τη διαιτησία στο ντέρμπι Πέρα Παναγιά - Δώθε Παναγιά: 27-0. Και ο κόμπος θα έχει χαθεί. Αλλά το χτένι θα έχει ξεδοντιαστεί. Κι εσύ απλώς θα κατηγορείς όσους ψηφίζεις. Χωρίς να έχεις σκεφτεί ότι κάτι μπορείς να κάνεις για το παιδί που θα πάρει το όνομά σου.