Τι να πρωτοθυμηθώ, τι να ξεχάσω

Μετά από 47 χρόνια κυκλοφορίας, τα ΤΡΙΚΑΛΙΝΑ ΝΕΑ, μία από τις τέσσερις καθημερινές εφημερίδες των Τρικάλων, έκλεισε. Με κεντρικό τίτλο "Οσα πήρε ο Ληθαίος" ως παραπομπή - αναφορά στη στήλη των παραπολιτικών (Οσα παίρνει ο Ληθαίος) ανακοινώθηκε η αναστολή της καθημρινής, έντυπης έκδοσής της, για λόγους που αναλύονται, τόσο στο κεντρικό θέμα, όσο και ένα κείμενο που συνεχίζεται στις εσωτερικές σελίδες. Οι βασικοί λόγοι όπως προβάλλονται στα δύο κείμενα, είναι ο εξής ένας: ο οικονομικός. Γίνεται λόγος για την περίοδο μη συμπερίληψης της εφημερίδας στις καταχωρίσεις του δημοσίου, για μη επιλογή της από τρικαλινούς συνδρομητές, για "χτυπήματα" κάτω από τη μέση και γενικώς για "πόλεμο" από επιχειρηματικά συμφέροντα και πολιτικά γραφεία. Δυστυχώς, αυτά δεν κατανομάζονται, παρότι η εφημερίδα κλείνει. Η ουσία είναι ότι κι άλλοι εργαζόμενοι μένουν χωρίς δουλειά, αν και οι φήμες/πληροφορίες έλεγαν ότι υπήρχε οικονομικό πρόβλημα από την αρχή της τελευταίας περιόδου υπό νέα διεύθυνση (Σεπτέμβριος 2008). Είχαν προηγηθεί κι άλλες αλλαγές διαχείρισης του τίτλου. Στα τέλη του '90, οι μέχρι τότε υπεύθυνοί της δημοσιογράφοι, νοίκιασαν τον τίτλο σε άλλον δημοσιογράφο, ο οποίος συνεξέδιδε τον εβδομαδιαίο "διάλογο". Κάποια στιγμή, στα μέσα του 2002, μετά από διάφορες συζητήσεις, επιθυμίες, επαφές και γενικώς έναν αχταρμά αβεβαιότητας για τους εργαζόμενους, η εφημερίδα ξανακλείνει για δύο περίπου μήνες. Η παλιά ιδιοκτησία ξανανοικιάζει τον τίτλο, σε άλλη εταιρία (ΕΠΕ), η οποία, μέχρι την 1η Αυγούστου 2008 την εξέδιδε, με στόχο να παραμείνει άλλα πέντε χρόνια. Αλλά, επειδή στόχος και των δύο ενοικιαστών ήταν ο τίτλος αυτός καθ' αυτός, σε συνδυασμό με τις αντίθετες πιθυμίες συγγενικούς μέλους των παλιών ιδιοκτητών, τίποτε δεν πήγε καλά. Συζητήσεις κ.λπ. ξανάγιναν όλο το καλοκαίρι του 2008, με νέους ενδιαφερόμενους. Τέλικά, η εφημερίδα περιήλθε στα χέρια του γιου ενός εκ των παλιών ιδιοκτητών, ο οποίος είχει την ευθύνη της έκδοσης μέχρι την 3η Μαρτίου 2011. Είχαν περάσει 47 χρόνια και μισός μήνας από την ημέρα της πρώτης έκδοσης, στα μέσα Φλεβάρη του 1964. Τότε, με ιδιόχειρο σημείωμα του Γεωργίου Παπανδρέου, η εφημερίδα ξεκίνησε την πορεία της, συσπειρώνοντας τις λεγόμενες "δημοκρατικές" δυνάμεις. Μάλιστα, αυτή η... εμμονή με τη δημοκρατία, πληρώθηκε με κλείσιμο της εφημερίδας για μία εβδομάδα μέσα στη δικτατορία (σε αντίθεση με πολλές μεγάλες εφημερίδες της Αθήνας). Συνεχώς τα ΤΡΙΚΑΛΙΝΑ ΝΕΑ προσπαθούσαν να μείνουν σε ένα στυλ πιο πολιτικό, πιο αποκαλυπτικό, πιο ουμανιστικό, πιο δημοκρατικό. Είχαν το θάρρος να λένε πολλά με το όνομά τους και να αναδεικνύονται σε έναν εκ των βασικών διαμορφωτών της κοινής γνώμης του νομού. Εργάστηκαν πάρα πολλοί σε αυτή την εφημερίδα, σε όλους τομείς. Μερικοί "έχυσαν αίμα" να τη στήσουν, να τη διαμορφώσουν, να την ξανασηκώσουν, κάθε φορά που οι οικονομικές συνθήκες και διάφορες επιθυμίες, στέκονταν εμπόδια. Πολλοί έζησαν στα γραφεία (στην Ασκληπιού, στην Καποδιστρίου κ.α.) στιγμές της ζωής τους αξεπέραστες. Από αυτές που μόνο το συγκεκριμένο επάγγελμα προσφέρει: λύπες, χαρές, ξενύχτια, αγωνίες, καβγάδες, γλεντάκια, προσωπικές ήττες και συλλογικές νίκες... Πολλοί πέρασαν τα καλύτερά τους χρόνια εκεί. Πολλοί έδωσαν την ψυχή τους, από κάθε τομέα (δημοσιογράφοι, διανομείς, αθλητικοί συντάκτες, διαφημιστές, άτομα στη γραμματεία, λιθογράφοι/τυπογράφοι, δακτυλογράφοι, μοντέρ, σκιτσογράφοι, σελιδοποιοί, συνεργάτες). Πολλοί ένιωθαν την εφημερίδα ως ένα κομμάτι του εαυτού τους. Ηταν μια εφημερίδα με ελευθερία κίνησης (σχετικό πάντα αυτό), με δυνατότητες εμβάθυνσης στην αθέατη πλευρά των γεγονότων. Εκανε και "πατάτες" φυσικά, ως ζωντανός οργανισμός. Εκανε και λάθη, είχε και εμμονές. Αλλά, σε γενικές γραμμές τίμησε τους αναγνώστες της και όσους εργάζονταν σε αυτή. Το αντίο των νυν εκδοτών φαντάζει πολύ λίγο σε σχέση με την ψυχή που κατατέθηκε όλα αυτά τα χρόνια. Ενα ακόμη κεφάλαιο έκλεισε, (θα θέλαμε να) ελπίζουμε όχι οριστικά.