Τα είχε πει ο Βλαδίμηρος

Το παρακάτω κείμενο το βρήκαμε στην Οπορτουνιστική Παρέκκλιση. Είναι εκείνου του... παλιού, του Λένιν, που έναν αιώνα πριν, τα είχε πει όλα για τον τρόπο, τον σκοπό και τα μέσα σύνδεσης τραστ - κεφαλαίου και πολιτικής εξάρτησης χωρών. Το κείμενο είναι διαφωτιστικό και για όσους νομίζουν ότι η όλη κατάσταση είναι ένα προσωπικό λάθος του πρωθυπουργού, ή ότι γενικώς φταίνε οι πολιτικοί ή ότι οι φταίνε για όλα οι δημόσιοι υπάλληλοι που δεν δουλεύουν κ.λπ. Το παραθέτω όπως το βρήκα:

Ο Λένιν και η Ελλάδα του 2011

Αποσπάσματα από το έργο το Λένιν “Σχετικά με τη γελοιογραφία του μαρξισμού και τον ιμπεριαλιστικό οικονομισμό” και ακολουθούν μερικά σύντομα σχόλια. Οι υπογραμμίσεις δικές μου.

Ο ιμπεριαλισμός είναι οικονομικά μονοπωλιακός καπιταλισμός. Για να είναι το μονοπώλιο ολοκληρωτικό, πρέπει να εκτοπιστούν οι ανταγωνιστές όχι μόνο από την εσωτερική αγορά αλλά και από την εξωτερική, από όλο τον κόσμο. Υπάρχει άραγε η οικονομική δυνατότητα στην εποχή του χρηματιστικού κεφαλαίου να εκτοπιστεί ο συναγωνισμός ακόμη και σε ένα ξένο κράτος; Και βέβαια υπάρχει: το μέσο είναι η χρηματιστική εξάρτηση και η ιδιοποίηση των πηγών πρώτων υλών και σε συνέχεια και όλων των επιχειρήσεων του ανταγωνιστή. Τα αμερικάνικα τραστ είναι η ανώτατη έκφραση της οικονομίας του ιμπεριαλισμού ή του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Για την εκτόπιση του ανταγωνιστή τα τραστ δεν περιορίζονται στα οικονομικά μέσα, αλλά καταφεύγουν συνεχώς σε πολιτικά και ακόμη και σε εγκληματικά μέσα. Ωστόσο θα ήταν μέγιστο λάθος να θεωρηθεί το μονοπώλιο των τραστ οικονομικά απραγματοποίητο με μεθόδους πάλης καθαρά οικονομικές. Αντίθετα, η πραγματικότητα σε κάθε βήμα αποδείχνει το “πραγματοποιήσιμο” του: τα τραστ υποσκάπτουν την πίστη του ανταγωνιστή μέσω των τραπεζών (τα αφεντικά των τραστ είναι αφεντικά των τραπεζών: αγορά μετοχών). Τα τραστ υπονομεύουν τη μεταφορά υλικών στους ανταγωνιστές (οι αφέντες των τραστ είναι αφέντες των σιδηροδρόμων: αγορά μετοχών). Τα τραστ ρίχνουν για ένα ορισμένο διάστημα τις τιμές κάτω από το κόστος, ξοδεύοντας γι’ αυτό εκατομμύρια, για να καταστρέψουν τον ανταγωνιστή και να εξαγοράσουν τις επιχειρήσεις του, τις πηγές του πρώτων υλών (ορυχεία, γη κλπ). Να μια καθαρά οικονομική ανάλυση της δύναμης των τραστ και της επέκτασής τους. Να ένας καθαρά οικονομικός δρόμος για την επέκταση: αγορά επιχειρήσεων, καταστημάτων, πηγών πρώτων υλών. Το μεγάλο χρηματιστικό κεφάλαιο μιας χώρας μπορεί πάντα να εξαγοράσει τις επιχειρήσεις των ανταγωνιστών και μιας ξένης, πολιτικά ανεξάρτητης, χώρας και πάντα το κάνει αυτό. Οικονομικά τούτο είναι πέρα για πέρα πραγματοποιήσιμο. Η οικονομική “προσάρτηση” είναι πέρα για πέρα πραγματοποιήσιμη χωρίς την πολιτική και συναντιέται συνεχώς. Στη βιβλιογραφία τη σχετική με τον ιμπεριαλισμό θα συναντήσετε σε κάθε βήμα μαρτυρίες λ.χ. σαν κι αυτές, ότι η Αργεντινή είναι στην πραγματικότητα “εμπορική αποικία” της Αγγλίας, ότι η Πορτογαλία είναι στην πράξη “υποτελής” της Αγγλίας κτλ. Αυτό είναι σωστό: η οικονομική εξάρτηση από τις αγγλικές τράπεζες, τα χρέη προς την Αγγλία, η αγορά τοπικών σιδηροδρόμων, ορυχείων, γαιών κτλ απομέρους της Αγγλίας, όλα αυτά κάνουν τις προαναφερόμενες χώρες “προσαρτήματα” της Αγγλίας από οικονομική άποψη, χωρίς την παραβίαση της πολιτικής ανεξαρτησίας αυτών των χωρών. Αυτοδιάθεση των εθνών ονομάζεται η πολιτική ανεξαρτησία τους. Ο ιμπεριαλισμός τείνει να την παραβιάσει, γιατί σε συνθήκες πολιτικής προσάρτησης η οικονομική προσάσρτηση είναι συχνά βολικότερη, φτηνότερη (είναι ευκολότερο να εξαγοράσει κανείς τους υπαλλήλους, να πετύχει εκχωρήσεις, να περάσει έναν ευνοϊκό νόμο κτλ), ευκολότερη, ησυχότερη – έτσι ακριβώς όπως ο ιμπεριαλισμός τείνει να αντικαταστήσει τη δημοκρατία γενικά με την ολιγαρχία [...] Οποιαδήποτε πολιτική μορφή κι αν έχει η Πολωνία, αδιάφορο αν θα είναι κομματάκι της τσαρικής Ρωσίας ή της Γερμανίας ή αυτόνομη περιοχή ή πολιτικά ανεξάρτητο κράτος, δεν είναι δυνατό ούτε να απαγορευτεί, ούτε να καταργηθεί η εξάρτησή της από το χρηματιστικό κεφάλαιο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, η αγορά των μετοχών των επιχειρήσεών της από μέρους αυτού του κεφαλαίου. Το 1905 πραγματοποιήθηκε μόνο η πολιτική ανεξαρτησία της Νορβηγίας. Αυτή δε σκόπευε και δε μπορούσε να θίξει την οικονομική εξάρτηση. [...] Ο εθνικός αγώνας, η εθνική εξέγερση, ο εθνικός αποχωρισμός είναι πέρα για πέρα “πραγματοποιήσιμα” και στην πράξη παρατηρούνται στον ιμπεριαλισμό και μάλιστα εντείνονται, επειδή ο ιμπεριαλισμός δε σταματά την εξέλιξη του καπιτλισμού και την ανάπτυξη των δημοκρατικών τάσεων στη μάζα του πληθυσμού, αλλά οξύνει τον ανταγωνισμό ανάμεσα σ’ αυτές τις δημοκρατικές επιδιώξεις και στην αντιδημοκρατική τάση των τραστ. [...] Θα ήταν βασικό λάθος να νομιστεί ότι ο αγώνας για τη δημοκρατία μπορεί να αποσπάσει το προλεταριάτο από τη σοσιαλιστική επανάσταση ή να τη φέρει σε δεύτερη μοίρα, να την επισκάσει κτλ. [...] Δεν θα ήταν μικρότερο λάθος, αν αφαιρούσαμε ένα από τα άρθρα του δημοκρατικού προγράμματος, λχ το άρθρο για την αυτοδιάθεση των εθνών, με τη δικαιολογία ότι αυτή είναι δήθεν “απραγματοποίητη” ή ότι αποτελεί “αυταπάτη” μέσα στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού. [...] Το δυνάμωμα της εθνικής καταπίεσης στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού επιβάλλει στη σοσιαλδημοκρατία όχι να εγκαταλείπει την ουτοπική, όπως τη λέει η αστική τάξη, πάλη για την ελευθερία αποχωρισμού των εθνών, αλλά αντίθετα να χρησιμοποιεί εντατικά τις συγκρούσεις που προκύπτουν πάνω και σε αυτό το έδαφος σαν αφορμές για μαζική δράση και επαναστατικές ενέργειες ενάντια στην αστική τάξη. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Τρεις παρατηρήσεις-συμπεράσματα πάνω στο κείμενο του Λένιν:

1. Η εθνική υποτέλεια-εξάρτηση είναι δυνατή ακόμα και μετά την απόκτηση της τυπικής ανεξαρτησίας ενός κράτους. Το ότι η Ελλάδα, ή η τάδε πρώην αποικία, έγινε ανεξάρτητο κράτος δε σημαίνει ότι είναι και εθνικά/οικονομικά/πολιτικά ανεξάρτητη.

2. Τα μέσα των ιμπεριαλιστών για την υποδούλωση μιας χώρας είναι τόσο οικονομικά (λεηλασία πλουτοπαραγωγικών πηγών μιας χώρας, αγορά επιχειρήσεων, χρέος κτλ) όσο και πολιτικά (εξαγορά κυβερνήσεων, υπαλλήλων κτλ).

3. Ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία είναι όχι μόνο δυνατός αλλά και απαραίτητος. Πρόκειται για ένα δημοκρατικό αίτημα το οποίο ο καπιταλισμός δεν έλυσε και δε μπορεί να λύσει και επομένως πεδίο πάλης και σύγκρουσης με την αστική τάξη.

ΥΓ. Αφιερωμένο σε όσους επί χρόνια μιλούσαν για ισχυρή ή και ιμπεριαλιστική Ελλάδα και σήμερα μιλάνε για “ξένη κατοχή”. Αφιερωμένο και σε όσους δε στοχοποιούν ΔΝΤ/τρόικα επειδή έτσι “βγαίνει λάδι ο Παπανδρέου”.