Ο Δημ. Παπαχρήστος για τους "αγανακτισμένους"

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Δημήτρη Παπαχρήστου, του εκφωνητή του Πολυτεχνείου σε ραδιοφωνικό σταθμό των Τρικάλων (Ράδιο Πρωινός) και στον δημοσιογράφο Χριστόφορο Παπαθανασίου. Ο συγγραφέας και ενεργός πολίτης μίλησε στις 31 Μαΐου για όσα ο ίδιος πιστεύει, για παραλληλισμούς και τη σημερινή πραγματικότητα, για το μέλλον και το τι μπορεί να γίνει. Πρόκειται για το απομαγνητοωνημένο κείμενο, χωρίς να παρεμβάλλονται οι ερωτήσεις. Σίγουρα θα δώσει ευκαιρία για συζήτηση: «Η δική μου άποψη είναι ότι “χούντες” υπάρχουν. Και τότε υπήρχε χούντα αλλά φορούσε πηλίκιο, σήμερα είναι αόρατες. Η μεγαλύτερη χούντα που έχουμε σήμερα είναι η τροϊκανή. Δηλαδή, όταν λέμε χούντα εννοούμε αυτούς που έχουν μαζέψει το χρήμα, η ελίτ δηλαδή του πλούτου, που επιβάλλει την πολιτική παγκοσμίως. Στην Ελλάδα μάλιστα με ένα τρόπο προκλητικό και εκβιαστικό γιατί φαίνεται μας βρήκαν είτε αδύναμους είτε πολύ χρεωμένους. Με αυτή την έννοια λοιπόν, ξέρετε ο φόβος στρώνει το δρόμο στον φασισμό ή στον εκφασισμό των κοινωνιών. Μας έχουν τρομοκρατήσει – παίζουν ρόλο και τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης ή ενημέρωσης που πραγματικά βγάζουν πολεμικά ανακοινωθέντα για το μέχρι πότε αντέχουμε. Δεν υπάρχει πρόβλημα πτώχευσης διότι και να υπήρχε δεν θα το επιτρέπανε. Ειλικρινά το λέω αυτό και το γνωρίζουν οι πάντες. Διότι αν συμβεί κάτι τέτοιο, σημαίνει ότι χρεοκοπούν και οι ίδιοι. Καταρχήν στηρίχθηκαν στην ευρωζώνη, στο ευρώ το οποίο και το κρατάνε και περισσότερο οι Γερμανοί οι οποίοι έχουν πολλά κέρδη από αυτή την ιστορία. Απλούστατα δεν έχουμε κυβερνήσεις που μπορούν να πουν όχι μόνο «όχι», να πούνε ελάτε να τα πάρετε όλα. Εμείς δεν έχουμε τίποτα, πώς θα πάρουν. Δηλαδή εμείς θα μπορούσαμε να εκβιάσουμε και να πούμε «πτωχεύσαμε». Ούτε αυτό όμως θέλουν. Ξέρετε στο τραπεζικό σύστημα όταν πάρει ένας ένα μεγάλο δάνειο, τον υπολογίζουν. Την φτωχολογιά που παίρνει ένα μικρό δάνειο, τους τρέχουν στα δικαστήρια, τους κλείνουν μέσα. Και αυτό υπάρχει από την αρχαιότητα. Γιατί μπορεί τα μεγάλα μπιμπίκια να τον τρυπάνε τον ιστό της αράχνης, τα μικρά πιάνονται στον ιστό. Με αυτή την έννοια αυτοί οι κύριοι έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι και ήδη βάζουν «χέρι» και στην Πορτογαλία και στην Ισπανία, θα βάλουν και σε μας. Και πάνε να διαχωρίσουν την Ευρώπη στο νότο, τα κακά παιδιά που κάνουν διακοπές και απολαμβάνουν με δανεικά και ψεύτικα χρήματα και αυτοί δεν απολαμβάνουν. Είναι ψέματα και αυτό. Ακόμη και στο επίπεδο της εργασίας, δουλεύουν οι Έλληνες, δεν έχουν περισσότερες διακοπές, αυτοί έρχονται και μας επισκέπτονται και αφήνουν εν πολλοίς εκτός από τα χρήματα και την βρωμιά τους. Επομένως, αυτό το παιχνίδι της πτώχευσης είναι όχι ύποπτο αλλά υποβολιμαίο και σκόπιμο. Αλλά ας φύγουμε από αυτό, διότι βλέπετε αρχίζουν οι αντιδράσεις όχι μόνο στην Ελλάδα και στην Ισπανία, και στην υπόλοιπη Ευρώπη θα έχουμε και στην Ιταλία αλλάζουν τα πράγματα. Έλεγα παλιά ότι αυτή η εξέγερση των αγανακτισμένων στην Βόρεια Αφρική θα εξαπλωθεί και στην Ευρώπη. Όλοι πίστευαν ότι η εξέγερση είναι θρησκευτική, αλλά βλέπετε ότι δεν είναι. Τα νέα παιδιά, μέσα από την προηγμένη τεχνολογία, κατέβηκαν στην πλατεία Ταχρίρ. Και είπα ότι η πλατεία Ταχρίρ δεν είναι μόνο στο Κάιρο, τέτοιες πλατείες υπάρχουν παντού. Συμβαίνουν αυτά και θα συμβούν σε όλο τον κόσμο. Χρεωμένο είναι το καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο τρώει τα σωθικά του. Με αυτή την έννοια, ότι γεννιέται είτε αυθόρμητα, είτε με αγανάκτηση μη νομίζετε ότι δεν θα βρει τη θέση του και δεν θα δημιουργήσει τα πολιτικά υποκείμενα τα οποία θα αναγκαστούμε να δεχθούμε ως μια νέα πραγματικότητα. Και να ξέρετε κάτι, χωρίς οργάνωση δεν γίνεται τίποτα. Δηλαδή αυτός ο κόσμος που μαζεύεται, κάνουν μια δημοκρατικότατη συνέλευση και τους απασχολεί τι θα γίνει την επόμενη ημέρα. Η επόμενη μέρα φτιάχνεται τώρα. Δεν μπορείς να μιλήσεις για την επόμενη μέρα, όταν ακόμα δεν ξέρεις ποιος είσαι. Τώρα πάει να αποκτήσει ταυτότητα αυτή η προσπάθεια, την οποία μην την περνάτε για απολιτική, διότι στρέφεται ενάντια στα κόμματα. Τα κόμματα είναι χρεωμένα όπως και οι πολιτικοί είναι χρεωμένοι και έχουν συμβάλει στην απαξίωση της πολιτικής. Με αυτή την έννοια και τα κόμματα είναι χρεωμένα, τουλάχιστον τα δύο μεγάλα τα οποία έχουν κυβερνήσει, έχουν φοβερές ευθύνες. Η Αριστερά είναι όμως που την πληρώνει. Και εδώ πάντα γεννιέται ένα ερώτημα, γιατί σε μια τέτοια μεγάλη κρίση η Αριστερά χάνει ή τέλος πάντων δεν κερδίζει. Διότι είναι ταμπουρωμένη σε παλαιολιθικές ιστορίες και αιτήματα, κρύβεται πίσω από ένα καταγγελτικό λόγο, ενώ έχει να προτείνει δεν μπορεί να το κάνει, δεν εμπνέει και δεν πείθει. Άρα αυτό που γεννιέται στις πλατείες και στους δρόμους είναι τα νέα δημοψηφίσματα. Δεν χρειάζεται να κάνει ο Γιωργάκης (Παπανδρέου) δημοψήφισμα για να αποφασίσει ο ελληνικός λαός. Ο ελληνικός λαός έχει αποφασίσει και έχει ψηφίσει ότι δεν του αρέσει το μνημόνιο, δεν του αρέσει να είναι χρεωμένος, δεν του αρέσει να είναι καταπιεσμένος, να του κλέβουν τα λεφτά, να μην έχει δουλειά. Ξέρετε ότι έχουμε, ανάλογα με τις περιπτώσεις, πάνω από 25% ανεργία, πού θα πάει αυτό. Μην σας πω ότι τα περισσότερα που έχουν σπουδάσει, γίνονται μετανάστες για να δουλέψουν. Γι’ αυτό επειδή υπάρχει ένα κίνημα, το οποίο ξεπερνάει τα όρια της Ελλάδας, αυτό που περιμένουμε να δημιουργηθεί από τη συμμετοχή του κόσμου, των αγανακτισμένων, των θυμωμένων μεν αλλά έρχεται και η ώρα να σκεφθούμε τι κάνουμε. Είμαστε σε ένα μεταίχμιο».