Χρηματοτεχνίτες

Η είδηση λέει: "Φέρει την υπογραφή του Pablo Picasso και είναι ο πίνακας με την υψηλότερη τιμή που έχει πουληθεί ποτέ σε δημοπρασία... Το έργο του κορυφαίου ζωγράφου με τίτλο ''Nude, Green Leaves and Bust'' εκτίθεται για πρώτη φορά στο Λονδίνο. Πόσο κοστίζει; Προφανώς και όταν μιλάμε για ένα έργο του Picasso η αξία είναι ανεκτίμητη, αλλά επειδή τα πάντα σήμερα εξαργυρώνονται ο συγκεκριμένος πίνακας αγοράστηκε από ανώνυμο συλλέκτη πέρυσι σε δημοπρασία στη Νέα Υόρκη έναντι του εξωφρενικού ποσού των 106,5 εκατομμυρίων δολαρίων! Πρόκειται για πραγματικό ρεκόρ με αποτέλεσμα ο πίνακας να φέρει τον τίτλο του πιο ακριβού σε όλο τον κόσμο! Χρονολογείται από το 1932, είναι εμπνευσμένος από την μούσα του Picasso, Marie-Therese Walter, και θεωρείται ένα από τα σπουδαιότερα έργα του δημιουργού από την περίοδο του Μεσοπολέμου. H Tate Modern Gallery του Λονδίνου "δανείστηκε" τον πίνακα από τον πάμπλουτο συλλέκτη του για ένα χρονικό διάστημα και έτσι πρόκειται να εκτεθεί στο κοινό από την ερχόμενη Δευτέρα. "Είμαι ενθουσιασμένος που χάρη στη γενναιοδωρία του ιδιοκτήτη του θα μπορέσουμε να φέρουμε για πρώτη φορά το βρετανικό κοινό σε επαφή με το συγκεκριμένο έργο", εξηγεί ο διευθυντής της Tate, Nicholas Serota. Ακόμα δεν έχει διευκρινιστεί τι μέτρα ασφαλείας θα ληφθούν για την προστασία του πίνακα. (από εδώ) Δεν είναι η κρίση - πάντα υπήρχαν πάμπλουτοι, οι οποίοι πάντα διέθεταν αμύθητα ποσά για "σοβαρά" ή αμφίβολης ποιότητας έργα. Δεν είναι ούτε η πρόκληση των 106,5 εκατομμυρίων δολαρίων - πάντα στο χρηματιστήριο της τέχνης υπήρχαν αποτιμήσεις έργων με στόχο (πιθανώς μοναδικό) τον εντυπωσιασμό. Δεν είναι ο Πικάσο - κατά τη γνώμη μου η Γκερνίκα "αξίζει" περισσότερα, για πολλούς λόγους. Είναι ότι η τέχνη αποτιμάται σε χρήμα. Οτι έχει γίνει εμπόρευμα, ανόητο πάρε-δώσε, εκφυλισμένος τρόπος απόδειξης πλουτισμού, κοινωνικής ανέλιξης και ανόδου. Οτι αποτελεί τρόπο εισόδου σε μια άλλου είδους κοινωνία: αυτή που δεν προσβάλλεται ποτέ από κρίσεις. Οτι είναι ένας φορέας αποτύπωσης του στάτους. Οτι διαχέεται σε μερίδες όσων δεν ξέρουν τι αγοράζουν και γιατί. Η τέχνη είναι ψυχή. Οι πλείστοι των δημιουργών, σκέφτονταν πρώτα τον εαυτό τους και μετά το χρήμα (όχι ότι το απέφευγαν, αλλά δεν ήταν μέλημά τους πρώτο). Η μουσική, ζωγραφική, γλυπτική, κινημαογραφική, συγγραφική, θεατρική και άλλη έκφραση, είναι (ήταν και θα είναι) στόχος του καλλιτέχνη. Αν κάποιοι κάνουν εμπόριο ή αρχαιοκαπηλία, είναι κάτι διαφορετικό. Δεν κατηγορώ γκαλερίστες ή λάτρεις συλλογών. Μέμφομαι όσους ανιδεώς προβάλλουν το είναι τους στη γύμνια και τη θεωρούν πορνό. Οσους ανακαλύπτουν τον κόσμο στη φύση που ποτέ δεν μύρισαν. Οσους εμπορεύονται χωρίς αιδώ και αγαπούν τα μικρά πολύχρωμα χαρτάκια πιότερο από την παλέτα. Αυτός ο κόσμος, ο μικρός και ο μέγας, ο κόσμος της χαράς και της έκφρασης, της δημιουργίας και της αισθαντικότητας, δεν βολεύεται σε αποτιμήσεις. Οπως έγραψε και ο Μπρεχτ «η τέχνη μπορεί να πάρει θέση στο πλευρό των πολλών και να αποθέσει τη μοίρα τους στα ίδια τους τα χέρια».