"Ημέρα Γυναίκας", λέει, η χθεσινή. Παραμύθια. Μια απλή γιορτούλα (καμία σχέση με τον σκοπό της Κλάρας Τσέτκιν) και ευκαιρία για μηνύματα διαφόρων. Η ημέρα αυτή λειτουργεί όπως οι άλλες ανοησίες Παγκόσμιων Ημερών: ως προστατευόμενα είδη, που τα προσέχουμε και πρέπει να τα διασώσουμε. Δίνουμε ένα όνομα στο αντικείμενο του "εορτασμού", λέμε και δυο τρεις θριαμβικού χαρακτήρα και παραδοχής ευθυνών κουβέντες και μετά
βγαίνουν οι γυναίκες και ξενυχτούν στα μαγαζιά, τα οποία παλιά διοργάνωναν και ειδικές βραδιές. Και ποσοστώσεις επί εκλεγομένων τίθενται, ως ένα ακόμη μέτρο απόδειξης ότι - τάχα - η γυναίκα δεν μπορεί από μόνη της να ανέλθει στις διοικητικές και πολιτικές θέσεις και χρειάζεται στήριξη, σαν την καρέτα καρέτα. Και ποια ακριβώς μέτρα έλαβε η κάθε λογής Πολιτεία, προκειμένου να πάψει η γυναίκα να είναι μητέρα/νοικοκυρά/εργαζόμενη/ερωμένη/συνοδός ταυτόχρονα; Διότι το πρόβλημα είναι οι κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν και οι οποίες δεν αφήνουν τη γυναίκα να εξυψωθεί και να ασκήσει τον κοινωνικό της ρόλο, έστω μέσα στο πλαίσιο που επιβάλλει η συγκεκριμένη κατάσταση. Ετσι, κάποιοι/ες ονειρεύονται τον πρωτογονισμό ως επιστροφή στην αληθινή φύση της γυναικείας φύσης. Παλιότερα, όμως, η μητριαρχία ως κοινωνική δομή (τα είπε ο Ενγκελς πολύ καλύτερα) εξέφραζε κάτι άλλο: διαφορετική κοινωνική οργάνωση και καταμερισμό εργασίας, σε διαφορετικό περιβάλλον, ας το πούμε πρωτοκομμουνιστικό. Αργότερα, οι φεμινίστριες, από προοδευτικό κίνημα, κατέληξαν να ασχολούνται με την απόρριψη των σουτιέν ως δήθεν επαναστατική πράξη. Σε μια περίοδο απόσεισης ευθυνών και αξιοζήλευτης προσπάθειας ξαναμοιράσματός τους, ξαφνικά καθίστανται υπεύθυνοι όλοι. Λες και το κράτος απουσιάζει και με ένα διοικητικό μέτρο, "καθαρίζει". Αλλά (κάνει ότι) δεν βλέπει την εξαθλίωση τύπου Τζούλιας και Ρωσίδων ή την οικονομική εξαθλίωση τύπου καθαριστριών. Μετά, όλοι θυμούνται τη ρήση του Μάο περί του "μισού του ουρανού" (αλλά οι ίδιοι θεωρούν τον Κινέζο, ως στυγνό εγκληματία κι ας μην ξέρουν καν πότε προήδρευσε της χώρας του), τη ρίχνουν στο τραπέζι και ψάχνουν για μια δίμετρη Ουκρανή να ξεχάσουν τον πόνο τους από τη σκληρή αφεντικίνα, που νόμισε ότι σε 20 χρόνια δήθεαν χειραφέτησης, θα εξαλείψει 100.000 χρόνια ανδρικής - κοινωνικής καταπίεσης. Ακόμη χειρότερα, επιστρέφουν σπίτι και ρίχνουν ένα μπερτάκι ξύλο, γιατί έχασαν πάλι στην πόκα.
"Ημέρα Γυναίκας", λέει, η χθεσινή. Παραμύθια. Μια απλή γιορτούλα (καμία σχέση με τον σκοπό της Κλάρας Τσέτκιν) και ευκαιρία για μηνύματα διαφόρων. Η ημέρα αυτή λειτουργεί όπως οι άλλες ανοησίες Παγκόσμιων Ημερών: ως προστατευόμενα είδη, που τα προσέχουμε και πρέπει να τα διασώσουμε. Δίνουμε ένα όνομα στο αντικείμενο του "εορτασμού", λέμε και δυο τρεις θριαμβικού χαρακτήρα και παραδοχής ευθυνών κουβέντες και μετά
βγαίνουν οι γυναίκες και ξενυχτούν στα μαγαζιά, τα οποία παλιά διοργάνωναν και ειδικές βραδιές. Και ποσοστώσεις επί εκλεγομένων τίθενται, ως ένα ακόμη μέτρο απόδειξης ότι - τάχα - η γυναίκα δεν μπορεί από μόνη της να ανέλθει στις διοικητικές και πολιτικές θέσεις και χρειάζεται στήριξη, σαν την καρέτα καρέτα. Και ποια ακριβώς μέτρα έλαβε η κάθε λογής Πολιτεία, προκειμένου να πάψει η γυναίκα να είναι μητέρα/νοικοκυρά/εργαζόμενη/ερωμένη/συνοδός ταυτόχρονα; Διότι το πρόβλημα είναι οι κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν και οι οποίες δεν αφήνουν τη γυναίκα να εξυψωθεί και να ασκήσει τον κοινωνικό της ρόλο, έστω μέσα στο πλαίσιο που επιβάλλει η συγκεκριμένη κατάσταση. Ετσι, κάποιοι/ες ονειρεύονται τον πρωτογονισμό ως επιστροφή στην αληθινή φύση της γυναικείας φύσης. Παλιότερα, όμως, η μητριαρχία ως κοινωνική δομή (τα είπε ο Ενγκελς πολύ καλύτερα) εξέφραζε κάτι άλλο: διαφορετική κοινωνική οργάνωση και καταμερισμό εργασίας, σε διαφορετικό περιβάλλον, ας το πούμε πρωτοκομμουνιστικό. Αργότερα, οι φεμινίστριες, από προοδευτικό κίνημα, κατέληξαν να ασχολούνται με την απόρριψη των σουτιέν ως δήθεν επαναστατική πράξη. Σε μια περίοδο απόσεισης ευθυνών και αξιοζήλευτης προσπάθειας ξαναμοιράσματός τους, ξαφνικά καθίστανται υπεύθυνοι όλοι. Λες και το κράτος απουσιάζει και με ένα διοικητικό μέτρο, "καθαρίζει". Αλλά (κάνει ότι) δεν βλέπει την εξαθλίωση τύπου Τζούλιας και Ρωσίδων ή την οικονομική εξαθλίωση τύπου καθαριστριών. Μετά, όλοι θυμούνται τη ρήση του Μάο περί του "μισού του ουρανού" (αλλά οι ίδιοι θεωρούν τον Κινέζο, ως στυγνό εγκληματία κι ας μην ξέρουν καν πότε προήδρευσε της χώρας του), τη ρίχνουν στο τραπέζι και ψάχνουν για μια δίμετρη Ουκρανή να ξεχάσουν τον πόνο τους από τη σκληρή αφεντικίνα, που νόμισε ότι σε 20 χρόνια δήθεαν χειραφέτησης, θα εξαλείψει 100.000 χρόνια ανδρικής - κοινωνικής καταπίεσης. Ακόμη χειρότερα, επιστρέφουν σπίτι και ρίχνουν ένα μπερτάκι ξύλο, γιατί έχασαν πάλι στην πόκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου